αγριμολογος

❋

Να ζω μια ζωή πνευματική και δίχως πάθη, στην ύπαιθρο των ιδεών, διαβάζοντας, βυθισμένος σε όνειρα, και σχεδιάζοντας να γράψω, μια ζωή αρκετά αργή ώστε να είμαι διαρκώς στις παρυφές της πλήξης, αρκετά προμελετημένη ώστε ποτέ να μην βρεθώ σ’ αυτήν. Να ζω αυτή τη ζωή μακριά από συγκινήσεις και σκέψεις, μόνο στη σκέψη των συγκινήσεων και στη συγκίνηση των σκέψεων. Να λιμνάζω, στον ήλιο, χρυσίζοντας, σαν μια σκοτεινή λίμνη περιτριγυρισμένη από λουλούδια. Να χρησιμοποιώ, στη σκιά, αυτή την αριστοκρατία της ατομικότητας που συνίσταται στο να μην απαιτείς τίποτα από τη ζωή. Να είμαι, στην περιστροφή των κόσμων, σαν γύρη λουλουδιών, που ένας άγνωστος άνεμος κάνει να στροβιλίζεται το σούρουπο, και η νάρκη του λυκόφωτος αφήνει να πέσει στην τύχη, ανεπαίσθητη ανάμεσα σε πράγματα μεγαλύτερα. Να είμαι αυτό με απόλυτη βεβαιότητα, ούτε χαρούμενος ούτε λυπημένος, ευγνώμων στον ήλιο για τη λάμψη του και στα αστέρια για την απόστασή τους. Να μην είμαι τίποτα περισσότερο, να μην έχω τίποτα περισσότερο, να μην θέλω τίποτα περισσότερο… Η μουσική του πεινασμένου, του αγνώστου ταξιδιώτη, τα χνάρια στην έρημο της καμήλας που προχωράει χωρίς φορτίο και προορισμό…

*

[Fernando Pessoa, Βιβλίο της ανησυχίας, Α’ Τόμος, μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα, εκδόσεις Gutenberg

❋

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.