αγριμολογος

Ντέλια Έλενα Σαν Μάρκο

Αποχαιρετιστήκαμε σε μια γωνιά της Πλατείας Όνσε.

Από το πεζοδρόμιο, γύρισα να κοιτάξω· στραφήκατε και με αποχαιρετήσετε με το χέρι.

Ένα ποτάμι άνθρωποι και οχήματα κυλούσε ανάμεσα μας· ήταν η ώρα πέντε ενός οποιουδήποτε απογεύματος· που να το φανταστώ πως εκείνο το ποτάμι ήταν ο θλιβερός Αχέροντας, ο ανυπέρβλητός;

Δεν ξαναειδωθήκαμε· ένα χρόνο μετά, είχατε πεθάνει.

Και τώρα εγώ αναζητώ αυτή την ανάμνηση και την κοιτώ και λέω πως ήταν μία φενάκη, πως πίσω από τον κοινό τόπο αποχαιρετισμό υπήρχε ο χωρισμός ο άπειρος.

Απόψε, δε βγήκα έξω μετά το φαγητό και ξαναδιάβασα, μήπως και τα καταλάβω αυτά τα πράγματα, την τελευταία διδασκαλία που ο Πλάτων αποδίδει στο δάσκαλο του. Διάβασα πως η ψυχή μπορεί να δραπετεύσει τη στιγμή που πεθαίνει η σάρκα.

Και τώρα πια δεν ξέρω αν η αλήθεια βρίσκεται στην μοιραία μεταγενέστερη ερμηνεία η στον αθώο αποχαιρετισμό.

Γιατί, αν οι ψυχές δεν πεθαίνουν, καλό είναι να μην δίνουν έμφαση στους αποχαιρετισμούς.

Όταν αποχαιρετάς κάποιον, είναι σα ν’ αρνείσαι τον αποχωρισμό, είναι σαν να λες: «Σήμερα παίζουμε τον αποχωρισμό, αύριο τα ξαναλέμε αύριο». Οι άνθρωποι επινόησαν τον αποχαιρετισμό, γιατί, όσο κι αν θεωρούν ότι είναι τυχαίοι και εφήμεροι, ξέρουν πως είναι κατά κάποιον τρόπο αθάνατοι.

Ντέλια, κάποτε (κοντά σε ποιο ποτάμι;) θα ξαναπιάσουμε αυτόν τον αβέβαιο διάλογο και θ’ αναρωτηθούμε μήπως κάποτε, σε κάποια πόλη που βυθιζόταν σ΄έναν κάμπο, υπήρξαμε ο Μπόρχες και η Ντέλια.

*

[από: Χόρχε Λούις Μπόρχες, Άπαντα τα πεζά [II], μτφρ.: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Πατάκη, 2013.

❆

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.