αγριμολογος

ΑΠΟΓΡΑΦΗ
(Τρία σχέδια για ένα γράμμα)

Ι

Σε μας ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πολύ στους δρόμους.
Οι περισσότεροι μένουν στα σπίτια τους. Ανάβουν μόνοι τους φωτιά
παίζουν με τα παιδιά ή τους γέρους και γράφουν γράμματα.
Έτσι πιστεύουν. Πως έχουν ακόμη φίλους, πως έχουν κάποιον που θα τα λάβει.
Είναι περίεργο, όμως θυμούνται.
Καμιά φορά βλέπεις αφρόντιστους τους κήπους.
Τότε γίνονται περισσότερα τα ερειπωμένα σπίτια κι ούτε που ξεχωρίζεις τα παράθυρα.
Μόνο τις πόρτες που χτυπάνε και τα ρολόγια που σταμάτησαν ή πάνε πίσω.
Είναι δυσάρεστες αυτές οι εποχές, θαρρώ πως με καταλαβαίνεις.
Δεν έχεις τι να κάνεις. Οι άνθρωποι γίνονται ασυνήθιστοι, ούτε γυρίζουν να σε κοιτάξουν. Εύχεσαι να περάσει ο καιρός δίχως να σκέφτεσαι τι θα ‘ρθει έπειτα.
Στο κάτω-κάτω κανείς δεν πεθαίνει περιμένοντας…

ΙΙ

Όταν η μέρα είναι καλή βγαίνουν σεριάνι.
Αλήθεια στο λέω, τρομάζεις που τους βλέπεις. Τόσο γερνάνε εύκολα.
Δεν κάνουνε παρέες κι ακόμη δεν μπορείς με βεβαιότητα να πεις αν περπατάνε.
Κάποτε παίζουν σαν τα μικρά παιδιά. Χτυπούν τα χέρια τους, φωνάζουν.
Κάποιοι κλαίνε κι ούτε που ξέρεις αν είναι θυμωμένοι ή έτσι το κάνουν, από συνήθεια.
Ανάμεσά τους υπάρχουνε πολλοί τυφλοί. Άνθρωποι που πέτυχαν κι άλλοι που δεν προσπάθησαν ποτέ.
Κι είναι μικρός, μικρός ο τόπος τους. Μπορείς να τον μετρήσεις με τις παλάμες σου.
Το βράδυ ρημαγμένοι δρόμοι.
Κι αύριο ίσως να βρέξει και τότε πια να μη φοβάσαι.
Οι περισσότεροι μένουν στα σπίτια τους κι ανάβουν μόνοι τους φωτιά και γράφουν γράμματα…

ΙΙΙ

Λοιπόν έτσι στα λέω, να παρηγορηθώ να βρω μια δικαιολογία τέλος πάντων, αν θες να κάνω κάτι.
Αυτή η σιγουριά πως θα με καταλάβεις είναι το μόνο όφελος.
Το μόνο κέρδος μου, κι είναι καιρός που τίποτε δεν κέρδισα.
Μα ήταν ο πόλεμος που θέλησα κ’ η νίκη να καραδοκεί πάνω στους τοίχους όταν κανείς δεν την περίμενε, η νίκη που δεν μπόρεσε ν’ αντέξει στο καθημερινό μαρτύριο…
Ώσπου στο τέλος έγινα προληπτικός: «Αφού δεν ξέρεις να πατάς τι προχωράς, τι σέρνεσαι».
Μα ήταν ο πόλεμος που διάλεξα χωμένος μες στα ξύλα δίχως ναυάγιο κανένα, χωρίς μιαν αφορμή.
Τώρα πια δεν θα μπορείς να πεις πως έφταιξα, πως θα ‘πρεπε ν’ ακολουθήσω άλλον δρόμο.
Γιατί δεν ξέρω. δεν ξέρω τι ‘ν’ αυτό που με πληγώνει περισσότερο.
Γιατί στο τέλος κανείς δεν θα πεθάνει περιμένοντας…

*

[Α’ δημοσίευση: Επιθεώρηση Τέχνης τ. 135, Μάρτης 1966, σελ. 264

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.