αγριμολογος

Ημιτελές Επτά

Τα τείχη στέκονταν εκεί, ακλόνητα, ένα σταθερό όριο ανάμεσα σε δύο κόσμους που δεν ήθελαν, αλλά και δεν μπορούσαν, να ενωθούν πλήρως. Από τη μία πλευρά, ο κόσμος της λογικής και της τάξης. Μια πραγματικότητα γεμάτη δομή, κανόνες και ευθύγραμμες γραμμές που ακολουθούσαν μια προβλέψιμη πορεία. Από την άλλη, ο κόσμος του χάους, της αβεβαιότητας και των αναρχικών ονείρων, όπου το απροσδόκητο είχε πάντα τον τελευταίο λόγο.

Τα τείχη δεν ήταν απλώς ένα εμπόδιο. Ήταν μια πρόσκληση, μια πρόκληση. Οι τσιμεντένιες γραμμές τους, σκληρές και αμετακίνητες, έλεγαν: «Μπορείς να δεις, αλλά όχι να περάσεις. Εδώ τελειώνεις εσύ και ξεκινά κάτι άλλο». Κι όμως, κάθε ελάχιστο κενό ανάμεσα στα αγκαθωτά σύρματα πάνω από τα τείχη, άφηνε μια υπόνοια ελευθερίας, μια υπόσχεση ότι, αν είχες το θάρρος να κοιτάξεις βαθύτερα, ίσως να έβρισκες τον τρόπο να φτάσεις στην άλλη πλευρά.

Αυτό το όριο δεν ήταν μόνο φυσικό. Ήταν και εσωτερικό. Τα τείχη χώριζαν τη βεβαιότητα από την αμφιβολία, την ασφάλεια από τον κίνδυνο. Αλλά ταυτόχρονα τα ένωναν, όπως μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Ήταν η υπενθύμιση ότι οι δύο κόσμοι δεν μπορούσαν να υπάρξουν ο ένας χωρίς τον άλλον, έτσι αποκτούσαν νόημα.

Κι έτσι, τα τείχη παρέμεναν εκεί, αμετακίνητα, όχι για να αποτρέψουν· να προκαλέσουν.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.