[57% των νέων μουσουλμάνων στη Γαλλία, βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους του κράτους·
25/11/2025 § 1 σχόλιο
Muslims pray in the street during Friday prayers near rue Poissonniers Mosque in Paris ©Reuters
Η Ευρώπη κοιμάται. Η Γαλλία ξυπνάει πρώτη – και δεν της αρέσει αυτό που βλέπει.
Η νέα μεγάλη έρευνα στη Γαλλία είναι καμπανάκι κινδύνου που χτυπάει τόσο δυνατά, που μόνο όποιος θέλει να μην το ακούσει θα το αγνοήσει.
57% των νέων μουσουλμάνων βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους της Γαλλίας.
―Πριν 30 χρόνια ήταν 36%.
Σήμερα είναι η πλειοψηφία.
Και δεν σταματάει εκεί:
Πάνω από 1 στους 3 δηλώνει συμπάθεια σε ισλαμιστική πολιτική ιδεολογία.
―Το ποσοστό έχει διπλασιαστεί από το 1998.
Αυτό δεν είναι «πολυπολιτισμός».
Αυτό δεν είναι «ένταξη».
Αυτό δεν είναι «διαφορετικότητα».
Αυτό είναι η δημιουργία παράλληλης κοινωνίας μέσα στο ίδιο σου το κράτος.
Με δικούς της κανόνες, δικές της αξίες και δικό της πολιτικό όραμα.
Το 45% αρνείται ακόμα και μια απλή κοινωνική χειρονομία όπως το φιλί στο μάγουλο – κάτι τόσο βαθιά γαλλικό όσο το ψωμί και το κρασί. Αυτό δεν είναι σεβασμός κουλτούρας. Είναι απόρριψη κουλτούρας.
Ο ιστορικός Francois Kraus δεν μάσησε τα λόγια του:
Η νεότερη γενιά οδηγείται σε «επανα-ισλαμοποίηση» και έλκεται από «ισλαμιστικό πολιτικό σχέδιο».
Με απλά λόγια: όχι απλώς θρησκευτική πίστη, αλλά πολιτικός προσανατολισμός.
Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο:
Αν μια κοινότητα μέσα σε μια ευρωπαϊκή χώρα θεωρεί ότι ο θρησκευτικός της νόμος είναι ανώτερος από τους κρατικούς νόμους, τότε δεν μιλάμε για συμβίωση. Μιλάμε για σύγκρουση.
Η Ευρώπη εδώ και χρόνια σπρώχνει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η Γαλλία, για κακή της τύχη, το βλέπει τώρα να σηκώνεται μπροστά της ολόκληρο.
Αν δεν θέλουμε μια Ευρώπη με παράλληλες κοινωνίες που μεγαλώνουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους —τότε πρέπει επιτέλους να πούμε την αλήθεια χωρίς φόβο:
Ο νόμος του κράτους πρέπει να είναι πάνω από όλα.
Όποιος δεν το αποδέχεται, δεν εντάσσεται — απομονώνεται.
Και μια κοινωνία που φοβάται να υπερασπιστεί τον εαυτό της, απλώς παραδίδει το μέλλον της.
Η Γαλλία το βλέπει ήδη.
Η υπόλοιπη Ευρώπη τι περιμένει;
*
Άρθρο από το Βρετανικό GB News via Con Cottias
◉
[ο βανδαλισμός ως πράξη… επαναστατική·
22/11/2025 § Σχολιάστε
Οι Επαναστάτες
Αυτός που βρωμίζει τις όψεις των κτιρίων ή αυτός που καταστρέφει αγάλματα δεν είναι επαναστάτης. Αυτός που καταλαμβάνει χειμερινά ανάκτορα για να διορθώσει τον κόσμο με δικτατορίες και εγκλήματα δεν είναι επαναστάτης. Αυτός που οργανώνει κάλπικα δημοψηφίσματα, που μετά τα παραβιάζει, δεν είναι επαναστάτης. Επαναστάτης είναι αυτός που βοηθάει τον άνθρωπο να βελτιώσει τη ζωή του. Είναι αυτός που κάποτε ανακάλυψε τον τροχό ή τη γραφή. Είναι αυτός που σήμερα ανακαλύπτει το ChatGPT, ένα ρομπότ ∆ιαδικτύου υποστηριζόμενο από τεχνητή νοημοσύνη. Τον ανέδειξε ως επαναστάτη ο νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης, με τη δήλωσή του: «Η επανάσταση του ChatGPT ανοίγει την πόρτα στην εβδομάδα τεσσάρων ημερών, παρέχοντας σημαντική ώθηση στην παραγωγικότητα». Τόσοι επαναστατικοί αγώνες για μείωση του ωραρίου πήγαν χαμένοι, επειδή η μείωση δεν ήταν εφικτή. Μέχρι που ήρθε η επανάσταση που ανέφερε ο Πισσαρίδης.
Προφανώς, ο αυτοματισμός θα καταργήσει αρκετά επαγγέλματα και πολλές θέσεις εργασίας. Μας προειδοποιεί γι’ αυτό η Αννα Διαμαντοπούλου από το 2017. Θα καταργηθούν ακόμη και κάποιοι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί. Ηδη στην Εσθονία τα πλημμελήματα δικάζονται από αλγορίθμους. Οι διαθέσιμες εργασίες εκτός ψηφιακής τεχνολογίας θα περιοριστούν στις φθηνά αμειβόμενες χειρωνακτικές. Ετσι, θα δημιουργηθούν πρωτοφανείς οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Θα σημειωθούν πολλά φαινόμενα λουδιτισμού και βίας. Και οι Τσιπραίοι λαϊκιστές θα καταγγέλλουν ως αιτία τον «νεοφιλελευθερισμό»!
Υπάρχει διέξοδος; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε μια χώρα φτωχή, που υπέφερε από τον Σταλινισμό επί δεκαετίες. Την Εσθονία, που κατά τον κ. Μητσοτάκη «αξιοποίησε σημαντικά την ψηφιακή τεχνολογία για την ανάπτυξη της οικονομίας της και αποτελεί σήμερα παράδειγμα για όλη την Ευρώπη».
Τι υποδομή χρειάζεται για την οικονομική ανάπτυξη βασισμένη στην ψηφιακή τεχνολογία; Καμία, εκτός από την ψηφιακή παιδεία. Γνωρίζοντας την κρισιμότητα του πράγματος, το υπουργείο ξεκίνησε πρόσφατα τις παραδόσεις των πρώτων από τους 36.000 διαδραστικούς πίνακες και 177.000 σετ ρομποτικής σε όλα τα νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια της χώρας. Ομως, κανένα υπουργείο δεν μπορεί να δημιουργήσει πολίτες με ψηφιακές γνώσεις χωρίς τη θέληση και την προσπάθειά τους. Εκείνοι που θα πάρουν πάνω τους την υπόθεση θα είναι οι πραγματικοί επαναστάτες.
*
◉
[13 Νοεμβρίου 2015 – Μπατακλάν. Δέκα χρόνια μετά, θυμόμαστε·
13/11/2025 § Σχολιάστε
Ζητήματα ελευθερίας
Θυμόμαστε
Τους 130 ανθρώπους που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα στο Παρίσι· τις φωνές, τη μουσική, τη ζωή που σίγησε για λίγο, αλλά που δεν έσβησε ποτέ.
Η μνήμη τους παραμένει φως απέναντι στο σκοτάδι του φανατισμού, του ισλαμικού φονταμεταλισμού.
Το Bataclan δεν είναι πια μόνο μια σκηνή —είναι σύμβολο δύναμης, ενότητας και ελευθερίας.
Τι συνέβη. Στις 13 Νοεμβρίου 2015, μια σειρά συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων συγκλόνισαν το Παρίσι. Η πιο φονική πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Bataclan, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη συναυλία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Eagles of Death Metal.
Ένοπλοι τρομοκράτες εισέβαλαν στο χώρο και δολοφόνησαν 90 ανθρώπους, κρατώντας ομήρους για ώρες. Συνολικά, εκείνη τη νύχτα 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε όλη την πόλη, με δεκάδες ακόμη τραυματίες, στις επιθέσεις που ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).
Κάθε χρόνο, στις 13 Νοεμβρίου, η Γαλλία αποτίει φόρο τιμής στα θύματα:
- Τελετές μνήμης πραγματοποιούνται στο Bataclan και στα άλλα σημεία των επιθέσεων.
- Παρευρίσκονται συνήθως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλη της κυβέρνησης και συγγενείς των θυμάτων.
- Στο Bataclan, τα ονόματα των θυμάτων διαβάζονται ή αναγράφονται, και τηρείται σιγή μνήμης.
Η επέτειος έχει εξελιχθεί σε σύμβολο ανθεκτικότητας και ενότητας απέναντι στην τρομοκρατία. Το Bataclan, που ξανάνοιξε το 2016, παραμένει τόπος πολιτισμού αλλά και μνήμης, με ισχυρό φορτίο για τους Παριζιάνους και ολόκληρη τη Γαλλία.
(ελπίζουμε, αν και δεν είμαι αισιόδοξος, ότι δεν θα ξανασυμβεί)
Ποτέ ξανά!
◉
[«Μπορείς να παίξεις;»
07/11/2025 § Σχολιάστε
Mετά την απελευθέρωση του Νταχάου, μια σκηνή που σε στοιχειώνει ξεδιπλώθηκε.
Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά ο αέρας ακόμα έπνεε φαντάσματα.
Στα ερείπια των καταλυμάτων των αξιωματικών, ανάμεσα σε στάχτες και σπασμένα γυαλιά, καθόταν ένας κρατούμενος – το δέρμα του τεντωμένο λεπτό πάνω από τα κόκαλα, τα μάτια του κούφια αλλά ζωντανά.
Μπροστά του στεκόταν ένα σπασμένο πιάνο.
Τα πλήκτρα του ήταν σπασμένα, ο σκελετός του ραγισμένος, αλλά ήταν το πρώτο πράγμα εδώ και μήνες που δεν είχε σκοπό να βλάψει.
Ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, συγκλονισμένος από το θέαμα, έκανε ένα βήμα μπροστά.
Δίστασε και μετά ψιθύρισε: «Μπορείς να παίξεις;»
Ο άντρας σήκωσε το βλέμμα του, η φωνή του μόλις που έβγαινε.
―«Θα προσπαθήσω.»
Σήκωσε τα τρεμάμενα χέρια του – χέρια που κάποτε είχαν γιατρευτεί, γράψει, αγαπήσει και τα άφησε να πέσουν απαλά πάνω στα πλήκτρα.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν η τελειότητα, αλλά ένα εύθραυστο, διστακτικό «Ave Maria». Κάθε νότα ανέβαινε σαν μια ψυχή που δραπέτευε από τον καπνό, κάθε παύση βαριά με όλα όσα δεν μπορούσαν ποτέ να ειπωθούν.
Οι στρατιώτες γύρω του πάγωσαν.
Κάποιοι έβγαλαν τα κράνη τους. Άλλοι απλώς έκλαψαν.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, άκουσαν την ομορφιά όχι θριαμβευτική, αλλά τρυφερή.
Όχι δυνατή, αλλά ιερή.
Όταν η τελευταία νότα έσβησε, κανείς δεν μίλησε.
Ήξεραν ότι είχαν γίνει μάρτυρες κάτι αιώνιου: το ανθρώπινο πνεύμα να αρνείται να πεθάνει.
Δύο μέρες αργότερα, ο πιανίστας πέθανε. Αλλά το τραγούδι του παρέμεινε όχι ως μουσική, αλλά ως προσευχή ψιθυρισμένη για κάθε σιωπηλή ψυχή σε εκείνη την κοιλάδα της στάχτης.
Ακόμα και στην κόλαση, μια μόνο μελωδία μπορεί να υπενθυμίσει στον κόσμο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος
@afshineemrani
[Από τον φίλο Jacob Tziakomo >>>
αγριμολογος 