αγριμολογος

2. Cogito

Ντεκάρτ: «Όλα υπό διερεύνηση-αμφιβάλλω για όλα» -και έρχεται τώρα –τι τώρα, εδώ και πολλούς αιώνες η τέχνη, εισαγάγωντας την αντίφαση ως λογική διαδικασία, διεκδικώντας το αποκλειστικό προνόμιο της αντινομίας προς όφελος του πολιτισμού και· εν μέσω της δυναμικής του παρόντος, θεμελιώνει τον δικό Της αποκλειστικά κόσμο, δηλαδή έναν κόσμο άλλον από αυτόν που εντάσσεται στην κριτική επιστήμη της ιστορίας· μας εισαγάγει σε ένα πνεύμα/κόσμο που θέτει -έχοντας συνείδηση της ικανότητάς Της- συνεχώς ερωτήματα, αφήνοντας μας· μια διφορούμενη εκκρεμότητα σε απαντήσεις, και οριστικές λύσεις. Αυτό συμβαίνει, όπως γνωρίζετε, με τον «Οδυσσέα», αλλά, και ως γνωστόν, στην «Αναζήτηση του χαμένου χρόνου», διότι τέχνη ήταν και είναι πάντα αναζήτηση, με ή χωρίς πυξίδα. Cogito λοιπόν.

Όσο περισσότερο οι εκφρασμένες σκέψεις είναι άγνωστες μεταξύ τους, όσο περισσότερο έχουν κρατηθεί χωριστά, τόσο πιο οικεία είναι η γραπτή τους σχέση. Η τυχόν ευτυχής σύζευξή τους, ισούται με την ισχύ τους. Αυτή τους η… ανομοιογένειά ορισμένες φορές αποδεικνύεται πλέον του δέοντος εκθαμβωτική. Εκπλήσσει και μαγεύει.

Ας πάρουμε τον συμπαθή μανάβη της γειτονιάς μου. Τις προάλλες αναποδογύρισε τη σακούλα την οποία μόλις είχε γεμίσει η αφεντιά μου από μήλα και· προς μεγάλη μου έκπληξη, αντί για μήλα, τα οποία ε γ ώ ο ίδιος επαναλαμβάνω είχα γεμίσει τη χάρτινη σακούλα, εντούτοις με το αναποδογύρισμά της· αντί των μήλων, ο πάγκος γέμισε από δεκάδες χρωματιστά μολύβια. Έμεινα άφωνος. Προσπάθησε να μου δικαιολογήσει το «συμβάν», λέγοντάς μου ότι χτες δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει το ζωγραφικό του έργο διότι, λόγω κάποιων ιδιαίτερων περιστάσεων, υποχρεώθηκε να μείνει αρκετές ώρες ανάσκελα, γυμνός κι ακίνητος στον καναπέ, κρατώντας στον δεξί του χέρι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Δεν ξέρω εάν εσάς, σας εκπλήσσει η προαναφερόμενη, το λιγότερο αλλόκοτη εμπειρία μου με τον μανάβη-ταχυδακτυλουργό. Εάν επιπλέον έχετε την νοσηρή άποψη ότι αυτά που αραδιάζω εδώ ως σκέψεις, φαίνονται παραλόγως άστοχα ή άσχετα με την τρέχουσα κοινή λογική, τότε ως απάντηση, υποχρεούμαι να απελευθερώσω εδώ μιαν άποψη του Καμύ βγαλμένη από την «Πτώση», αραδιάζοντάς την και εγώ με τη σειρά μου στον δικό σας, προσωπικό πάγκο:

«[…] Εγώ δεν ήμουν φτιαγμένος από τόσο καλό υλικό ώστε να συγχωρώ τις προσβολές, αλλά πάντως τις ξεχνούσα στο τέλος. Και κάποιοι άνθρωποι που περίμεναν ότι θα τους μισούσα, έβλεπαν έκπληκτοι να τους χαιρετώ στο δρόμο μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Ανάλογα τότε με τον χαρακτήρα τους, θαύμαζαν τη μεγαλοψυχία μου ή σχολίαζαν με οίκτο τη δουλοπρέπειά μου, δίχως να σκέπτονται ότι ο λόγος ήταν πολύ πιο απλός: είχα ξεχάσει ακόμη και τ’ όνομά τους.»

Σημειώστε το.

*

η φωτογραφία «Druivenfeest (γιορτή σταφυλιού), Hoeilaart 2013» είναι του αγριμολόγου.

[‘στορίες]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.