αγριμολογος

10.

Βελάδα: Ανδρικόν πολιτικόν ένδυμα, φερόμενον εις εορτάς, χορούς, επισήμους δεξιώσεις κλπ., το άλλως ονομαζόμενον φράκο ή ρεδιγκόταν. Κωμικός λαϊκός τύπος λίαν προσφιλής είναι «ο πολιτικός, ο γιατρός και ο δάσκαλος με τη βελάδα» και εις τούτον συχναί είναι οι μεταμφιέσεις κατά τας αποκρέω.

Βελάδα και ημίψηλο σαν αυτά που περιγράφουν ο Μπαλζάκ και ο Ντοστογέφσκι, αυτά που φορούν οι ταπεινοί δημόσιοι υπάλληλοι με βαθμό Γραφέα Β’ των μυθιστορημάτων τους: τριμμένα από τον χρόνο, να γυαλίζουν από το συνεχές βούρτσισμα, που τοποθετούνται προσεκτικά στον «καλόγερο» όταν μπαίνουμε στο κρύο σπίτι. Ειδικά η βελάδα στη δουλειά προφυλάγεται με «μανίκια», σωλήνες από μαύρο ύφασμα με λάστιχα στις άκρες που προσαρμόζονται στα μανίκια της βελάδας για να μη φθείρονται από τη συνεχή επαφή με το γραφείο και να μην πιτσιλίζονται από το μελάνι. [1]

Από τη βελάδα, ευτυχώς η κοινωνική εξέλιξη, μας έχει απαλλάξει. Το τέλος της είναι οριστικό.

Παλιό το φαινόμενο του «Τέλους», γενικώς. Αν θυμάστε το σύνθημα «τέλος στον κινηματογράφο του μπαμπά» της Νουβέλ Βαγκ με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις και οι τομές ή «Η τομή» και τα κίνητρά της στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και ΄60 του 20^ου αι. Δεν πήγαν περίπατο όλα αυτά, κάτι ανανεώθηκε, κάτι δημιουργήθηκε το οποίο θυμόμαστε με σχετική (για τους παλιότερους) νοσταλγία από έργα των Τρυφώ, Γκοντάρ, Ρομέρ, Σαμπρόλ κ.α. Όμως το απροσδόκητο ήταν η όλη διαδικασία που οδηγούσε σε αδιέξοδο διότι παράλειψαν οι πρωταγωνιστές της –δεν ήταν δουλειά τους- αλλά έχει σημασία ότι· κάποιες αντινομίες της τέχνης του συγκεκριμένου είδους, στην περίπτωσή μας, ο κινηματογράφος που παρουσιάζεται ως να δείχνει το τέλος του εαυτού του και που αφορά τον ίδιο… Όμως η κοινωνία καταλυτικά παρουσιάζει τις αντιφάσεις του αιώνα που τον γέννησε· και αυτό, δεν γίνεται να αφορά μόνο το συγκεκριμένο είδος (κινηματογράφο), αλλά την τέχνη γενικότερα που ήδη·  το πρώτο τέταρτο του 20^ου αιώνα, μέσω κυρίως των πλαστικών τεχνών (ζωγραφική)· είχε εξαπολύσει την «κατάλυση της καλλιτεχνικής γλώσσας» και το γενικό σμπαράλιασμα «των πλαστικών μορφών».

Όλα αυτά πέρασαν πια, στην ιστορία. Όμως «το Τέλος» επανέρχεται για να ξανασβήσει και· αχνογελά κανείς, ενίοτε και ειρωνικά, με τα διάφορα προαναγγελθέντα των διάφορων Φουκουγιάμα περί του τέλους της Ιστορίας,

Παλιά, μάλλον αρχαία πλέον, τα φαινόμενα του «Τέλους». Θυμίζουν το μελάνι που ξοδεύτηκε (άδικα ή μη –όπως το βλέπει κανείς) για θεωρίες τέλους ή και καταστροφής ή τα «οριστικά» μανιφέστα στη φιλοσοφία αλλά και στην τέχνη, των Μαρξ, Μπρετόν, Κορμπυζιέ κ.α., έως και στα άλλα «οριστικά» ερωτήματα, του «γιατί να γράφουμε».

Ναι, «γιατί να γράφουμε»· αφού ( μετά το «αφού» οι… στοχασμοί ξετυλίγονται και μας λιγώνουν από την ατέλειωτη βιβλιογραφία που πλαισιώνονται)

*

[1] «Το Βήμα» 03.01.2014

*

[διαβάστε όλες τις ‘στορίες]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.