αγριμολογος

«Είναι η σκιά της σοβαρότητάς μου!» -αυτή είναι η τελευταία φράση του Ούλριχ με την οποία τελειώνει Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες  του Ρόμπερτ Μούζιλ–και η οποία, από τότε που τέλειωσα την ανάγνωσή του πριν τριάντα τόσα χρόνια με ακολουθεί. Παραμένει· και είναι η σκιά της σοβαρότητάς μου, με ακολουθεί όπως κάθε φορά που ξημερώνει, με στοιχειώνει όπως το καθημερινό ξύπνημα, είτε έχω το κεφάλι προς το ξυπνητήρι το οποίο προλαβαίνω σχεδόν πάντα να απενεργοποιήσω λίγο πριν την προκαθορισμένη του ώρα  -σπανίως προλαβαίνει να κάνει τη δουλειά για την οποία το αγόρασα, είτε έχω στραμμένο το κεφάλι μου προς την αντίθετη μεριά. Μου το μηνύουν οι πρώτοι θόρυβοι του δρόμου που καταφθάνουν σχετικά σβησμένοι· διότι έχω πειστεί, χωρίς τη σκιά αυτή της σοβαρότητάς μου, η ζωή δεν θα με κάλυπτε από φαινομενικά απρόβλεπτες μικροστεναχώριες κι οδύνες, κι έχω την εντύπωση, ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος, ότι μου σφυρίζει ξέπνοα μεν, αλλά ασταμάτητα, όπως ένα σύννεφο που κρύβει προσωρινά τον ήλιο, μου θυμίζει την στενότητα του πρόσκαιρου καταλύματος που μας έχει καταχωρηθεί, αυτού που με αυθάδεια αποκαλούμε ζωή.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.