αγριμολογος

Ταξίδι που δεν έγινε ποτέ, 2

ο Αγριμολόγος πίνει εσπρέσσο με τον φίλο του Φερνάντο. A Brasiliera, Λισαβόνα

Κι έτσι κρύβομαι πίσω από την πόρτα για να μη με δει η Πραγματικότητα όταν μπει. Κρύβομαι κάτω από το τραπέζι, κι από εκεί, πετιέμαι ξαφνικά και τρομάζω τη Δυνατότητα. Τόσο καλά που παραμερίζω σαν τα δυο μπράτσα ενός ασφυκτικού αγκαλιάσματος, τα δύο είδη πλήξης που με πνίγουν – η πλήξη του να μην μπορώ να ζω το Πραγματικό και η πλήξη του να μην μπορώ να συλλάβω παρά μόνο το Δυνατόν.
Θριαμβεύω έτσι πάντα ενάντια σ’ ολόκληρη την Πραγματικότητα. Παλάτια στην άμμο οι θρίαμβοί μου…, θα πείτε. Κι από ποια δηλαδή θεϊκή ουσία είναι φτιαγμένα τα άλλα παλάτια, που δεν είναι από άμμο;
Και πως ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου εαυτό;
Παιδιαριώδης καθότι παράλογος, ξαναζώ την πρώτη παιδική μου ηλικία και παίζω με τις ιδέες όπως, παιδί, έπαιζα με τα μολυβένια στρατιωτάκια μου: τα έβαζα να κάνουν πράγματα προσβλητικά για την ίδια την ιδέα του στρατιώτη.
Μεθυσμένος από σφάλματα, χάνομαι για μερικές στιγμές όπου επιτέλους νιώθω ότι ζω.

[Φερνάντο Πεσσόα, Το βιβλίο της Ανησυχίας, μτφρ: Άννυ Σπυράκου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.