αγριμολογος

[…]οι λέξεις «το τέλος της Ιστορίας» εμένα δεν μου προκάλεσαν ποτέ ούτε αγωνία ούτε απαρέσκεια. «Τι υπέροχο που θα ’ταν να την ξεχάσουμε, αυτήν που στράγγιξε τους χυμούς της σύντομης ζωής μας για να τους υποτάξει στις ανώφελες ασχολίες της· τι ωραία που θα ’ταν να την ξεχάσουμε την Ιστορία!» (Η ζωή είναι αλλού). Αν είναι να τελειώσει (παρότι δεν μπορώ να το φανταστώ in concreto αυτό το τέλος για το οποίο μιλούν συνέχεια οι φιλόσοφοι), ας βιαστεί! Αλλά η ίδια αυτή διατύπωση, «το τέλος της ιστορίας», όταν αναφέρεται στην τέχνη μου σφίγγει την καρδιά· αυτό το τέλος μπορώ περίφημα να το φανταστώ, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό της σημερινής παραγωγής μυθιστορημάτων αποτελείται από μυθιστορήματα έξω από την ιστορία του μυθιστορήματος: εξομολογήσεις εν είδει μυθιστορήματος, ρεπορτάζ εν είδει μυθιστορήματος, διακανονισμοί λογαριασμών εν είδει μυθιστορήματος, αυτοβιογραφίες εν είδει μυθιστορήματος, , αδιακρισίες εν είδει μυθιστορήματος,  καταγγελίες εν είδει μυθιστορήματος, μαθήματα πολιτικής εν είδει μυθιστορήματος, ψυχομαχητό του συζύγου εν είδει μυθιστορήματος, ψυχομαχητό του πατέρα εν είδει μυθιστορήματος, ψυχομαχητό της μάνας εν είδει μυθιστορήματος,  διακορεύσεις εν είδει μυθιστορήματος, τοκετοί εν είδει μυθιστορήματος, μυθιστορήματα ad infinitum, έως της συντέλειας του αιώνος, που δεν λένε τίποτα καινούριο, δεν έχουν καμία αισθητική φιλοδοξία, δεν επιφέρουν καμία αλλαγή ούτε στον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τον άνθρωπο ούτε στη μορφή του μυθιστορήματος, μοιάζουν όλα μεταξύ τους, τα καταναλώνεις θαυμάσια το πρωί και τα πετάς το βράδυ.[…]

*

[Μίλαν Κούντερα,  Οι προδομένες διαθήκες, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, μτφρ. Γιάννης Η. Χάρης]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.