αγριμολογος

William Shakespeare (1564-1616)

Sonnet I

FROM fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty’s rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed’st thy light’st flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,

Thou that art now the world’s fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content
And, tender churl, makest waste in niggarding.
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world’s due, by the grave and thee.

______
Το 1ο Σονέτο από τα 154 σονέτα του William Shakespeare, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1609. Τα πρώτα δεκαεπτά είναι γνωστά ως Σονέτα για την τεκνοποίηση… προτρέποντας τους νέους να παντρευτούν και να κάνουν απογόνους πριν είναι αργά.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.