αγριμολογος

10.

Mόλις όμως κατορθώσα ν’ αποκοιμηθώ, την ώρα αυτή, την πιο αληθινή, όταν τα μάτια μου έκλεισαν στα εξωτερικά πράγματα, στον κόσμο του ύπνου (που στο κατώφλι του η σκέψη και η βούληση προσωρινά ακινητοποιημένες δεν μπορούσαν πια να με γλιτώσουν από την σκληρότητα των πραγματικών μου εντυπώσεων) έγινε η αντανάκλαση, η διάθλαση της οδυνηρή συνθέσης, που είχε επιτέλους ξανασχηματιστεί, της επιβίωσης και της ανυπαρξίας, στο οργανικό και τώρα διάφανο βάθος με τα μυστηριακά φωτισμένα σπλάχνα μου. Κόσμος του ύπνου, όπου η εσωτερική γνώση, εξαρτημένη από τις ταραχές των οργάνων μας, επιταχύνει το ρυθμό της καρδιάς και της ανάσας, γιατί η ίδια δόση τρόμου, θλίψης, τύψεων, δρα με εκατονταπλασία δύναμη όταν διοχετευθεί έτσι στις φλέβες μας· μόλις, για να διατρέξουμε τις αρτηρίες της υπόγειας πολιτείας, κινήσουμε πάνω στα μαύρα κύματα του ίδιου μας του αίματος σαν σε μία Λήθη εσωτερική με εξαπλάσιους μαίανδρους, μεγάλες επίσημες μορφές φανερώνονται μπροστά μας, μας πλησιάζουν και μας εγκαταλείπουν, αφήνοντας μας βουτηγμένους στα δάκρυα.

*

«Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» – Σόδομα και Γόμορρα, μετάφραση Παύλος Ζάνας, εκδόσεις Ηριδανός.

***

διαβάστε όλα της κατηγορίας [Marcel Proust]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.