αγριμολογος

Φωτογραφία του ©Προβόπουλου, από το blog του, Actimon

✻

Η θέαση, ας πούμε, με την κλασική έννοια της ελληνικής αρχαιότητας, είναι ένα είδος αναγνώρισης των ανθρώπων (όντων) και των ιδεών τους. Αυτό που κάθε φορά αντικρίζουμε και ασυνείδητα/συνειδητά αξιολογούμε είναι μία πραγματικότητα που έχουμε «εκπαιδευτεί»· έχουμε μάθει να βλέπουμε -δεν βλέπουμε κατ’ ανάγκη την ίδια τη πραγματικότητα, αλλά αυτή που έχουμε μάθει, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, εξ ου και η έλλειψη απορίας εκείνου που, όσο παράλογη, όση ασχήμια και εάν αυτή η πραγματικότητα εκπέμπει ή εμπεριέχει, εφόσον λοιπόν έχουμε καταλλήλως «εξασκηθεί» ή γυμναστεί, αυτό που προκύπτει από τη θέαση θεωρείται κοινότοπο, φυσιολογικό, το έχουμε αποδεχθεί ή και το ανεχόμαστε. Δημιουργείται δηλαδή μία λογική η οποία γεμίζει τον υπαρκτό κόσμο και· ο εθισμός σε αυτήν δεν αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφτούμε την πραγματικότητα ως ένα πεδίο απεριορίστων δυνατοτήτων, διότι η συγκεκριμένη λογική, σταδιακά, με το χρόνο, έχει περιορίσει τις δυνατότητές μας να ξεπεράσουμε τα όριά της.

Η διανοητική εργασία ή πράξη, διεξάγεται με τη γλώσσα. Ο ρόλος της είναι πρωταρχικός. Οι λογικοί κανόνες εκφέρονται μέσω συντακτικών κανόνων και οι πράξεις συμπίπτουν με αυτούς. Δεν νοείται η ιδέα ενός πράγματος ή μίας πράξης ανεξάρτητα από τη λέξη που το/την εκφράζει.

Ένα σημαντικό μέρος της συμπεριφοράς μας προσδιορίζεται άμεσα ή έμμεσα από το επικοινωνιακό μήνυμα ή σηματοδότηση. Άμεσα, τις δράσεις μας με την πληροφορία που μας καλεί να πάρουμε θέση, και έμμεσα, το μήνυμα αυτό ρυθμίζει τη συγκεκριμένη μας πράξη -αποτέλεσμα συσσωρευμένου όγκου πληροφοριών και συνήθειας. Δεν είμαι ειδικός αλλά, κάπως έτσι προσδιορίζουμε την έννοια της Επικοινωνίας, δηλαδή η μετάδοση της πληροφορίας στους δέκτες, ώστε οι δέκτες να την κατανοήσουν. Να διευκρινίσω ότι η επικοινωνία δεν γίνεται μόνο με τη γλώσσα, αλλά και με άπειρους εικαστικούς ή άλλους τρόπους.

Σταματώ εδώ, δεν έχει νόημα. Θα μπορούσε να αραδιάσω μερικές εκατοντάδες λέξεις ακόμα, ίσως το συνεχίσω ιδιωτικά.

Τα παραπάνω τα γράφω με αφορμή το συντακτικό λάθος/ατόπημα σε πανό των εκπαιδευτικών μας (λινκ) και για να αποσαφηνίσω τι ακριβώς ήθελα να πω με τη λιγόλογη ανάρτησή μου στο facebook (14.05.2020), όπου γράφω:

«δεν ξέρω αν ένα ορθογραφικό λάθος είναι πρωτεύον ζήτημα, διότι και η επιφάνεια (ας πούμε πανό) χρειάζεται το σεβασμό της, επίσης η επιμέλεια της γραφής επάνω στην επιφάνεια θέλει φροντίδα. Όλα, τα πάντα, όσα βλέπουμε γύρω μας, ο περιβάλλων χώρος, διαπαιδαγωγούν, οικοδομούν την αίσθηση καλαισθησίας του ευρύτερου κοινού γούστου. Σημαντικά όλα αυτά για την πρόοδο κάθε κοινωνίας. Αισθητική = ηθική = πολιτισμός.«

✻

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.