αγριμολογος

James Joyce, Dubliners, Η αδελφές, απόσπασμα.
Δεν υπήρχε ελπίδα γι ‘αυτόν αυτή τη φορά: ήταν το τρίτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Κάθε νύχτα περνούσα απ’ το σπίτι (ήταν εποχή διακοπών) και μελετούσα τη φωτισμένη πλατεία του παραθύρου: και κάθε νύχτα το έβρισκα φωτισμένο με τον ίδιο τρόπο, ελαφρά και ομοιόμορφα. Αν ήταν νεκρός, σκέφτηκα, θα έβλεπα την αντανάκλαση των κεριών στο τυφλό σκοτάδι, γιατί ήξερα ότι δύο κεριά έπρεπε να βρίσκονται τοποθετημένα στη κεφαλή του πτώματος. Μου έλεγε συχνά: «Δεν θα είμαι για πολύ σ’ αυτόν τον κόσμο», και είχα σκεφτεί τα λόγια του αδρανής. Τώρα ήξερα ότι ήταν αλήθεια. Κάθε βράδυ καθώς κοιτούσα το παράθυρο, έλεγα απαλά στον εαυτό μου τη λέξη ‘παράλυση’. Πάντα μου ηχούσε παράξενα αυτή η λέξη, όπως η λέξη ‘γνώμων’ στον Ευκλείδη και η λέξη ‘σιμωνία’ στην Κατήχηση. Αλλά τώρα μου ακουγόταν σαν τ’ όνομα κάποιου κακόβουλου κι’ αμαρτωλού όντος. Με γέμιζε φόβο, και όμως ήθελα να είμαι πιο κοντά σε αυτό, να παρατηρώ το θανατηφόρο του έργο.

*

[απόδοση Στρ. Φουντούλης

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.