αγριμολογος

κάρες άγνωστων μοναχών της Άνδρου

Η αλαζονική αυτοεξαίρεση υπερμεταδότης του ιού

«Οι τελευταίες μέρες ήταν πράγματι αποκαλυπτικές για την Εκκλησία της Ελλάδος. Ιεράρχες και όχι μόνον, νοσηλεύονται βαριά χτυπημένοι από τη νόσο και τα αξιόπιστα ρεπορτάζ δείχνουν ότι οι μαζικές εορταστικές συναθροίσεις αλλά και οι εσωτερικές συνάξεις της Ιεραρχίας λειτούργησαν ως γεγονότα υπερμετάδοσης του ιού. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και στη Σερβία.

Η εικόνα ιερωμένων που λειτουργούσαν επί μήνες χωρίς μάσκες, και εν γένει η αίσθηση μιας αλαζονικής αυτοεξαίρεσης αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ούτε μαγική ούτε χωρίς συνέπειες.

Ας μη σταθούμε εδώ στην ανοχή που επέδειξε το Κράτος απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές αλλά και στις ποικίλες δηλώσεις εκκλησιαστικών αξιωματούχων και θρησκόληπτων επιστημόνων –μεγάλου κύρους κατά τα άλλα–, για τη νόσο και τις θρησκευτικές διαδικασίες, ας μη στρέψουμε την κριτική μας στην εξίσου απαθή στάση της αντιπολίτευσης μπροστά στην αργή και οξειδωτική συμπεριφορά της ελλαδικής εκκλησίας.

Η ίδια η συμπεριφορά του κλήρου είναι ιστορικά πρωτόγνωρη και μαρτυρά για τη θεολογική ένδεια της ιεραρχίας, την καταβύθιση της πνευματικότητας εντός της και την ταχεία διολίσθηση του θεσμού σε έναν μηχανισμό ενεργού και καινοφανούς αρχαϊσμού.

Και αυτό διότι η Εκκλησία της Ελλάδος με το μεγάλο ενοριακό της δίκτυο και την παράδοσή της θα μπορούσε να συμμετάσχει ουσιαστικά στην ανάσχεση του ιού. Κάνοντας όλα όσα έκανε πάντοτε για το ποίμνιό της και για τους πιστούς εν γένει. Προστατεύοντάς το από τη νόσο, εκπαιδεύοντας τους ενορίτες στις τεχνικές της μάσκας και εν τέλει εκπέμποντας το μήνυμα της Ζωής που θα πατήσει τον Θάνατο κατά το αναστάσιμο μήνυμα.

Θα εξαντλούσε όλα τα κατ’ οικονομίαν μέσα που διαθέτει η εύπλαστη θεολογία της ακυρώνοντας κάθε συνάθροιση, θα καταργούσε τον αδελφικό και ιερατικό ασπασμό για όσο χρειάζεται και βεβαίως θα αποστείρωνε τη θεία κοινωνία ή θα τη διέκοπτε για όσο χρειαστεί. Τι χρειαζόταν για να το κάνει αυτό;

Η ανάκληση της ποιμαντικής της διάστασης και η επιβεβαίωση –εντός της– ότι η τελετουργικότητά της είναι –ακριβώς– τελετουργική δίχως ουδεμία πραγματολογική σημασία. Ότι η μεταφορά είναι μεταφορά και ο συμβολισμός συμβολισμός.

Αντ’ αυτών η θεία μετάληψη εξυψώθηκε περίπου σε πραγματικό αίμα του Χριστού και η φυσική παρουσία των πιστών κατέστη μέγιστο ζήτημα ομολογίας πίστης!

Η εγνωσμένη ικανότητα της Εκκλησίας να κινείται στο εκκοσμικευμένο περιβάλλον, η συστηματική της τριβή με τα εγκόσμια μα και η παιδαγωγική της δύναμη στους ενορίτες είχαν εξαφανιστεί.

Αντί να νιώθει ότι το ποίμνιό της απειλείται από την αρρώστια ένιωσε ότι απειλείται η ίδια ως θεσμός από την επιστήμη.

Στην ουσία φέρθηκε σαν να μην πίστεψε ποτέ ότι υπάρχει ιός. Η Ελλαδική Εκκλησία αναίρεσε την εκκοσμικευμένη στάση της απέναντι στην επιστήμη και στα πορίσματά της που έως τώρα αποδεχόταν – ειδικά στον ιατρικό τομέα.

Ο ιστορικός αυτός θεσμός, που είναι και θεσμός του Κράτους μην το ξεχνάμε, ενσωματώνει παραδοσιακά μεγάλους πληθυσμούς. Εκείνους που συστηματικά ζουν γύρω από την ενορία τους, και ένα τεράστιο πλήθος πιστών που επηρεάζεται σε όλα τα επίπεδα από τις δημόσιες συμπεριφορές και τοποθετήσεις των παπάδων, των μητροπολιτών και του ίδιου του ασθενούντος σήμερα Αρχιεπισκόπου.

Viva la muerte!

Και αυτή τη φορά, εξέθεσε με τέτοιο τρόπο σε κίνδυνο τον δικό του λαό λες και πρόκειται για 17χρονο που δεν τον χωρά το σπίτι των γονιών του – συμπαρασύροντας όμως ολόκληρη την κοινωνία σε έναν συμβολισμό αδιαφορίας για τον κίνδυνο.

Πολλοί θα σπεύσουν να θεωρήσουν αυτή τη στάση της εκκλησίας απόρροια κάποιου πολιτισμικού της αρχαϊσμού, αυτό που κάπως πρόχειρα καταλήγει στον ψόγο του σκοταδισμού.

Σίγουρα η επιθετική ενίοτε δήλωση απείθειας Μητροπολιτών και κληρικών αλλά και η ευρύτερη εικόνα αδιαφορίας για τους κινδύνους της μετάδοσης έχουν έναν αταβιστικό χαρακτήρα, δείχνουν να οριοθετούν ένα κανάλι επιστροφής στην αντίληψη της θείας τιμωρίας ή έστω της μοιρολατρικής αντιμετώπισης των δεινών.

Φοβούμαι ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα απ’ αυτό, τελείως καινούργια και εξ αυτών πιο δύσκολα διαχειρίσιμα.

Η εγκατάλειψη της έννοιας της φροντίδας υπέρ της ταυτότητας εντάσσει την εκκλησία της Ελλάδας στην πιο σκοτεινή πλευρά του μεταμοντέρνου κόσμου.

Αποτελεί μια αν-ορθόδοξη προσαρμογή σε μια νέα κουλτούρα του θανάτου και τη συμμετοχή της στο σύστημα παθολογιών του σύγχρονου δημοκρατικού ανθρώπου. Του άτρωτου και ευαίσθητου που μπορεί να γίνει ευάλωτος και κυνικός, που δεν διστάζει να συνομιλήσει με την αυτοκαταστροφή του και να φωνάξει (χωρίς επίγνωση ελπίζω) ένα μετανεωτερικό και ασυνείδητο Viva la muerte! ενάντια στον προηγούμενο εαυτό του και στην κοινωνική μας συμβίωση. Που ομνύει σε μια αδιατάρακτη -υποτίθεται- τελετουργία για να επιβεβαιώσει της μοναδικότητά του, ακόμα και αν αυτή είναι θανατηφόρος».

Διαβάστε όλο το διαφωτιστικό κείμενο του ©Παναγή Παναγιωτόπουλου στο athensvoice.gr

*

Διαβάστε της Μεγάλης Επιχείρησης >

✼

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.