αγριμολογος

Viridiana (1961) – μία Πατριαρχική σουρεαλιστική αφήγηση, στη φωτο ή Silvia Pinal.

⚙︎

Ο Buñuel για τον Buñuel

«Αν μπορούσα να έφτιαχνα ταινίες που, πέρα απ’ το να διασκεδάζουν το κοινό, θα το ‘κανα να νιώσει ότι δεν ζει στον καλύτερο απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους.[…] Πως είναι δυνατό να περιμένεις κάποια βελτίωση του κοινού ―κατά συνέπεια των παραγωγών― όταν κάθε μέρα μας λένε σ’΄αυτές τις ταινίες, ακόμα και στις πιο άνοστες κωμωδίες, ότι οι κοινωνικοί θεσμοί μας, οι αντιλήψεις μας για τη θρησκεία, τον έρωτα, την πατρίδα, κλπ., αν και ατελείς είναι μοναδικές και αναγκαίες; Το αληθινό «όπιο του κοινού» είναι η παθητική συνφωνία του και ολόκληρος ο γιγαντιαίος κόσμος των φιλμ βοηθάει στην εξάπλωση αυτού του βολικού αισθήματος, που φοράει μερικές φορές το ύπουλο προσωπείο της τέχνης.[…] Το συνεμά είναι ένα υπέροχο και επικίνδυνο όπλο αν το χειρίζεταοι ένα ελεύθερο πνεύμα. Είναι το καλύτερο εργαλείο για να εκφράσεις τον κόσμο των ονείρων, των συναισθημάτων, του ενστίκτου.[…] αρχίζει στην οθόνη και βαθιά μέσα στον άνθρωπο η νυχτερινή επιδρομή του υποσυνείδητου· οι εικόνες εμφανίζονται και εξαφανίζονται όπως στον ύπνο, ο χρόνος, το χρονικό διάστημα και οι αντίστοιχες αξίες της διάρκειας δεν ανταποκρίνονται πια στην πραγματικότητα· η κυκλική δράση ολοκληρώνεται σε μερικά λεπτά ή σε μερικούς αιώνες· οι κινήσεις επιταχύνουν τις επιβραδύνσεις.

Συνεχίζεται  ☞

[Λούις Μπουνιουέλ, εκδόσεις Αιγόκερος 1983

⚙︎

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.