αγριμολογος

Μετά την πτώση της Χούντας ανακαλύψαμε ότι κάναμε αντίσταση…

Επί επταετίας ο κόσμος ήσυχα-ήσυχα φρόντιζε όπως κάνει πάντα τις δουλειές του, φλέρταρε ερωτευόταν ζούσε, λάτρευε το ποδόσφαιρο, την αρχαία ημών ένδοξη ιστορία, τη φουστανέλα, το κλαρίνο, έχτιζε αυθαίρετα χωρίς άδεια, και εάν είχε και γνωστό δεκανέα, λοχαγό ή συνταγματάρχη, με μια απλή άδεια έχτιζε παλάτι σε απαγορευμένες δασικές εκτάσεις, το δημόσιο γέμιζε διορισμένα «δικά μας παιδιά» και συνέχιζε να συμβάλει στο «χτίσιμο» του τερατώδους πελατειακού κράτους, όπως γινόταν πριν, αλλά και μετά τη χούντα. Η καθημερινή ρουτίνα του ηρωικού Έλληνα ήταν βολεμένη, όπως ήταν και είναι πάντα, δεν διεκόπη σχεδόν ποτέ. Η συντριπτική πλειοψηφία του «λαού» λάτρεψε ή ανέχτηκε τους γελοίους συνταγματάρχες ιδιαίτερα δε, τον γραφικό Παπαδόπουλο τον είχε κορώνα στο τσερβέλο του. Ένα μικρό μόνο ποσοστό είχε μια κάποια δημοκρατική ευσυνειδησία και ασφυκτιούσε βουβά ζώντας έναν διαρκή βραχνά, και από αυτούς ελάχιστοι -τα τελευταία δύο χρόνια λίγο περισσότεροι όταν το καθεστώς εμφανώς  παράπαιε– το εξέφρασαν δρώντας ενεργά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατά του καθεστώτος. Περιέργως, όσο ανύπαρκτη ήταν η αντίσταση κατά της χούντας, τόσο περισσότερο στεντόρειες ήταν η αντιστασιακές κομματικές και κοινωνικές (του «λαού»…) κορώνες μετά την τραγωδία της Κύπρου και την πτώση της χούντας. Αίφνης όλοι γύρω μας είχαν αυτοστεφθεί αντιστασιακοί. Παντού άκουγες το κοινότοπο πλέον «ήμουν και εγώ εκεί». Παραμύθια.

Δεν υπήρξε ποτέ γενιά του Πολυτεχνείου, μόνο μερικές εκατοντάδες τολμηροί όμορφοι αξιοθαύμαστοι νέοι που έκαναν ηρωικά του κεφαλιού τους, αψηφώντας τις παραινέσεις όλων των (εκτός νόμου τότε) κομμάτων που διαφωνούσαν μάλιστα με την ιδέα της κατάληψης. Μια χούφτα ξεροκέφαλοι ωραίοι νέοι δεν αποτελούν γενιά. Το ενενήντα-εννιά τοις εκατό  της γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν σπιτάκι της, στις καφετέριες, στις ντισκοτέκ…

Δόξα και τιμή αναγνωρίζω μόνο σε αυτή τη χούφτα των ωραίων ξεροκέφαλων νέων –από αυτούς δε, εξαιρώ εκείνους που την εξαργύρωσαν μετέπειτα… καταλλήλως.

Για ποιον αγωνιζόμενο λαό μιλάμε…

*

UPDATE 18.11.14

Χρήσιμο θα ήταν να διαβάζαμε επίσης και την άποψη του Βασίλη Ραφαηλίδη: Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας –
Επιλέγω απόσπασμα[…]Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απʼτην ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.[…]

◉

.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.