[η αγάπη σκόνη και τ’ όνειρο καπνός: Αρκούδες στην Ακρόπολη και τα παιδαριώδη συνθήματά τους
21/05/2022 § 1 σχόλιο
Εννοείται ότι οι Αμερικανοί (και γενικά η Δύση) φταίνε για όλα.
Ακόμη και για τον ναζισμό των Ρώσων και τα εγκλήματα πολέμου που αυτοί διαπράττουν.
Η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας πριν μεταβληθούν σε ΚΟΒΑ του Κόμματος
από τον Χ. Ε. Μαραβέλια στην Athens Review of Books
Για μία ακόμη φορά το Ιερατείο του Περισσού (ή Περιττού) έστειλε τους πιστούς του να λερώσουν τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Οι εν λόγω διά Στάλιν σαλοί, άπλωσαν με όλη τους την άνεση τεράστια πανό με προσιδιάζοντα συνθήματα. Μπροστά μάλιστα από την Ακρόπολη φωτογραφήθηκαν αγέρωχα με κόκκινες δρεπανηφόρες σημαίες, σημαιάκια-ρόπαλα, ταμπούρλα και όλα τα σχετικά αξεσουάρ. Για να μεταφερθεί το τενεκεδένιο μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται βέβαια για ηροστράτειες φιλοδοξίες ή αυτο-απαθανατίσεις του τύπου: «Ήμουν κι εγώ εκεί με τους Ούννους του Αττίλα».
Τα παιδαριώδη συνθήματά τους ασφαλώς θα ικανοποίησαν τον παράφρονα ναζιστή του Κρεμλίνου. Το ίδιο και η ενστικτώδης απόφαση του κόμματος-λειψανοθήκης να διοργανώσει εσπερινή πορεία (άνευ αρτοκλασίας) στην Αμερικανική Πρεσβεία, «διαμαρτυρόμενο» για την Ρωσική εισβολή. Μα, οι άνθρωποι είναι αντίθετοι στον πόλεμο! Έχετε αντίρρηση; Στην ουσία βέβαια είναι αντίθετοι στο πείσμα του ουκρανικού λαού –τον οποίο γενοκτόνησε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς– να αντισταθεί. Κραυγάζουν «Όχι στις βάσεις του θανάτου» – εκτός βέβαια αν οι θανατηφόρες βάσεις εδρεύουν σε ρωσικά εδάφη. Απαιτούν από την Ελλάδα «Καμία συμμετοχή στον πόλεμο», παναπεί να μην στείλει την παραμικρή βοήθεια στην ηρωικά αμυνόμενη Ουκρανία. Ούτε καν κορινθιακές σταφίδες δεν πρέπει να στείλουμε, όπως πρότεινε ένα μεγαλοφυές στέλεχος του ομογάλακτου κόμματος του κ. Τσίπρα. Έτσι, κατ’ αποτέλεσμα, θα πρέπει να αφεθούν ανεμπόδιστοι οι ναζιστές του Κρεμλίνου να ολοκληρώσουν τα φονικά τους σχέδια.
Κανενός βέβαια δεν διαφεύγει ότι η Μόσχα και το Κρεμλίνο ήταν και παραμένουν οι Άγιοι Τόποι των οπαδών της παρ’ ημίν αποκαλυμμένης Αλήθειαςˑ «Πράβντα» στη γλώσσα της καρδιάς τους. Και ό,τι εκπορεύεται από τόπους Άγιους δεν μπορεί παρά να είναι και αυτό άγιο. Οι άνθρωποι ζητούν «Ειρήνη», αλλά μόνο από αυτούς που δέχονται την επίθεση. Ουσιαστικά ζητούν από τους Ουκρανούς να καταθέσουν τα όπλα. Εννοείται ότι οι Αμερικανοί (και γενικά η Δύση) φταίνε για όλα. Ακόμη και για τον ναζισμό των Ρώσων και τα εγκλήματα πολέμου που αυτοί διαπράττουν.
Εννοείται ότι νουθεσίες του τύπου «μα, παιδιά, αυτό που κάνετε στην Ακρόπολη δεν είναι καθόλου σωστό», ηχούν σαν να προσπαθεί κανείς να συνετίσει χουλιγκάνους των λογής «Θυρών», ή τους μασκοφόρους αγωνιστές με τις βαριοπούλες που καταστρέφουν πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες ή «χτίζουν» πρυτάνεις. («Παρεμβάσεις» τα ονομάζουν αυτά οι εφημεριδογράφοι, μάλλον χαϊδευτικά). Η Αθήνα και η Ακρόπολη και ό,τι αυτές συμβολίζουν, απέχουν έτη φωτός από τον κόσμο των σαβανωμένων ιδεών τους. Το ίδιο και οι φιλελεύθερες και δημοκρατικές αρχές και ιδέες, ο Διαφωτισμός και οι πνευματικές αφετηρίες του. Οι άνθρωποι απαιτούν δημοκρατία και ελευθερίες –τις οποίες καταχρώνται– μόνο από τα φιλελεύθερα δυτικά καθεστώτα. Όχι από τις τυραννίες και τους τυράννους με τους οποίους αυτοί εκστασιάζονται.
Το θέμα όμως εδώ μάλλον δεν είναι πολιτικό. Άλλωστε ακόμη και οι πιο λούμπεν ιδέες και οι πιο λούμπεν πολιτικοί είναι ανεκτοί στο μακρόθυμο πολίτευμά μας. Το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτισμικό. Με πράξεις σαν κι αυτές των εσφιγμένων συντρόφων της Εκκλησίας του Περιττού λερώνεται ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Στο οποίο οι συγκεκριμένοι σφυρο-δρεπανηφόροι φαίνεται πως έχουν κατοχυρώσει και το αποκλειστικό κοπιράιτ της βεβήλωσης. Άλλωστε το έχουν διαπράξει και άλλες φορές, χωρίς τους έχει ενοχλήσει κανείς.
Οι σχολιασμοί που μέχρι τώρα είδαμε για την πρόσφατη νέα βεβήλωση του μνημείου ήταν σαν να επρόκειτο απλώς για μια γραφική «παρέμβαση» ενός γκρουπούσκουλου τύπου «Ρουβίκωνα», ένα κακόγουστο χάπενινγκ. Τα σχόλια που έγιναν ήταν του τύπου: «Μα τι κάνουν οι φύλακες», «τι κάνει το Υπουργείο Πολιτισμού», «τι κάνει το κράτος;». Απλούστατα όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτα. Αρκούνται να «αποδοκιμάζουν» την πράξη, διευκρίνιση ότι δεν την επιδοκιμάζουν. Κάτι είναι κι αυτό! Απλά ελπίζουν το θέμα να ξεχαστεί το συντομότερο, δεδομένης της κακής σχέσης του Νεοέλληνα με τη μνήμη. Σχολιάζουν λοιπόν σαν ουδέτεροι παρατηρητές. Ωραία, –τρόπος του λέγειν– και λοιπόν τι έπρεπε να κάνουν οι αρμόδιοι; Απλό: Ό,τι θα έκαναν αν στο μνημείο είχαμε εισβολή αγέλης αρκούδων.
Το ζήτημα όμως είναι πολύ σοβαρό ώστε να αφεθεί στα χέρια τέτοιων αρμοδίων. Το να «παρέμβεις» ως υπουργός λ.χ. για ένα γατάκι που λάκτισε κάποιος κανίβαλος φέρνει likes από τα «κοινωνικά δίκτυα» και τα κομμωτήρια. Το να προστατεύεις το Μνημείο αποφασιστικά, ενδεχομένως να ενοχλήσει κάποιουςˑ των επαγγελματιών του συνδικαλισμού μη εξαιρουμένων. Η συνταγή είναι παλιά: Μη θίγεις τα κακώς κείμενα μέχρι να ξεχαστούν. Μια επιβαλλόμενη αντίδραση απέναντι σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη βαναυσότητα των μεν και τη δοκιμασμένη ανεπάρκεια των υπευθύνων, θα ήταν να δημιουργηθεί άμεσα μία κίνηση πολιτών, Ελλήνων και ξένων, με σκοπό και αίτημα να αφαιρεθεί η ευθύνη για το μνημείο από την Ελλάδα –αφού αποδείχθηκε ανίκανη για κάτι τέτοιο– και να παραχωρηθεί λ.χ. στην UNESCO ή σε κάποιον αξιόπιστο διεθνή οργανισμό. Δεν μπορείς να απαιτείς επιστροφή των μαρμάρων στην Ακρόπολη (ως σλόγκαν καλό) όταν έχεις αποδειχθεί κραυγαλέα ανίκανος να προστατέψεις στοιχειωδώς ολόκληρη την Ακρόπολη. Με την εν λόγω «αντικειμενικά προβοκατόρικη» –για να χρησιμοποιήσω την κομματική βουλγάτα– δράση των καταληψιών της Ακρόπολης η θέση των υπευθύνων του Βρετανικού Μουσείου διευκολύνεται αφάνταστα. Δείτε ποιοι ζητούν επιστροφή των μαρμάρων, θα πουν. Τελειώνοντας προσθέτω πως όλοι οι ευαίσθητοι ιθαγενείς αισθάνονται ιερή αγανάκτηση όταν λ.χ. η Coca-Cola θέλει να διαφημίσει τα προϊόντα της με φόντο την Ακρόπολη, αλλά κανείς δεν αντιδρά έμπρακτα όταν κάποιοι παλαιοημερολογίτες καταλαμβάνουν με τη βία τον ιερό βράχο και διαφημίζουν από εκεί τα σκουριασμένα τους σύμβολα.
*
Διαβάστε ΟΛΑ τα όνειρα της νεότητάς μας, που έγιναν καπνός »»»
◉
[η αγάπη σκόνη και τ’ όνειρο καπνός: Ο επαναστάτης που έγινε δικτάτορας στη θέση του δικτάτορα
04/12/2021 § 1 σχόλιο
Ζητηματα ελευθεριας
Στις 11 Νοεμβρίου, ο Ντανιέλ Ορτέγκα συμπλήρωσε τα 76 του χρόνια. Στη γιορτή των γενεθλίων του η σύζυγός του Ροζάριο Μουρίγιο, αντιπρόεδρος της Νικαράγουας δίπλα στον πρόεδρο Ορτέγκα, και οι συνεργάτες του θα πιουν στην υγειά του μακροβιότερου «ηγέτη μιας ολόκληρης ηπείρου». Θα ήταν καλύτερα να τον αποκαλούσαν «δικτάτορα» γράφει η ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», επειδή ο άνθρωπος που επανεξελέγη στις 8 Νοεμβρίου για τέταρτη συνεχή θητεία στην προεδρία της Νικαράγουας, σε ένα σύστημα χωρίς αντιπάλους (επτά πιθανοί υποψήφιοι ικανοί να τον κερδίσουν βρίσκονται στις φυλακές), έχει μετατραπεί σε έναν αδίστακτο «καουντίγιο» παρόμοιο με τον Αναστάζιο Σομόζα, τον οποίο οι Σαντινίστας ανάγκασαν να διαφύγει στο Μαϊάμι το 1979. Τότε ήταν η εξέγερση των Σαντινίστας και του Ορτέγκα που γέμισε όλον τον κόσμο με ελπίδα. Η ελπίδα αυτή έχει πεθάνει. Η σημερινή γιορτή, λοιπόν, θα είναι άλλη μια μέρα θλίψης για τους Νικαραγουανούς, που ανάβουν κεριά μόνο για να θυμούνται τα περισσότερα από 300 θύματα της βίαιης καταστολής με την οποία αντιμετώπισε ο Ορτέγκα τις διαδηλώσεις του 2018.
Η εντυπωσιακή ικανότητα του Ορτέγκα είναι η επιβίωση. Νεαρός, σε μια απόπειρα κλοπής της Bank of America στη Μανάγκουα, για να χρηματοδοτήσει το κίνημα των Σαντινίστας, συνελήφθη και φυλακίστηκε για επτά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων υπέστη βασανιστήρια. Ανταλλάχθηκε με κάποιους ομήρους από το καθεστώς Σομόζ και διέφυγε στην Κούβα, απ’ όπου επέστρεψε μυστικά στη Νικαράγουα. Οταν ανετράπη ο δικτάτορας Σομόζα, έγινε ο ισχυρός άνδρας της χώρας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Οι εκλογικές ήττες που ακολούθησαν δεν τον έκαναν να εγκαταλείψει την πολιτική. Το 2006 σήμανε την πιο αυταρχική στροφή του και τη συμμαχία με σκοτεινές μορφές του επιχειρηματικού κόσμου (για να μην αναφέρουμε και την απαγόρευση των αμβλώσεων). Το 2009 κέρδισε τη μάχη για μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα, καταργώντας την απαγόρευση δύο συνεχόμενων θητειών. Αυτό του επέτρεψε να παραμείνει στην εξουσία με πολύ μικρότερα ποσοστά, όμως, στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, του 2011 και του 2016. Ομως η πιο δύσκολη κατάσταση για εκείνον ήταν οι κατηγορίες για βιασμό που διατυπώθηκαν πριν από 20 χρόνια από τη θετή του κόρη Ζοϊλαμέρικα, η οποία βρίσκεται σήμερα στην εξουσία – και αντιτίθεται στην εξουσία της μητέρας της και του πατριού της. Ο Ορτέγκα ποτέ δεν παραδέχθηκε τις κατηγορίες. Διασώθηκε από την παραπομπή στα δικαστήρια λόγω της βουλευτικής του ασυλίας με την απόλυτη στήριξη της συζύγου του.
Στις εκλογές-φάρσα που διεξήχθησαν την περασμένη Κυριακή – χωρίς αντίπαλο – φέρεται ότι κέρδισε ποσοστό 75%. Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν «απάτη» από τη διεθνή κοινότητα, όμως οι αναλυτές προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει στο κεφάλι του που τον οδήγησε να δηλώσει, ως απάντηση στην κριτική των Βρυξελλών, ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ένα κοινοβούλιο όπου οι φασίστες και οι ναζί κατέχουν την πλειοψηφία». Αυτού του είδους οι προκλητικές δηλώσεις είναι, συχνά, σύμπτωμα αδυναμίας.
*
Διαβάστε ΟΛΑ τα όνειρα της νεότητάς μας, που έγιναν καπνός »»»
⚙︎
[η αγάπη σκόνη και τ’ όνειρο καπνός: «Προτείνω τη συμπληρωματική εκτέλεση άλλων 1.500 ατόμων επιπλέον των 2.000…»
14/11/2021 § Σχολιάστε
Προς τον Γραμματέα της Κ.Ε. του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) συν. Στάλιν:
Ο συν. Μικογιάν παρακαλεί στο πλαίσιο της εκκαθάρισης της Αρμενίας από τα αντοσοβιετικά στοιχεία την άδεια να εκτελέσει επιπλέον 700 άτομα από τους οπαδούς του Ντασνάκ και άλλων αντισοβιετικών στοιχείων.
Προτείνω τη συμπληρωματική εκτέλεση άλλων 1.500 ατόμων επιπλέον των 2.000 που είχε εγκριθεί με προηγούμενη απόφαση.
Ο Λαϊκός Κομισάριος Εσωτερικών Υποθέσεων
Γιεζόφ
22 Σεπτεμβρίου 1937
Με μπλε μολύβι (αυτό το τρομακτικό για την ιστορία της Ρωσίας) η λέξη «Υπέρ Στάλιν.
Με μαύρο μολύβι τα ονόματα
Μόλοτοφ, Καγκάνοβιτς, Καλίνιν, Τσουμπάρ.
*
Μετάφραση-παρουσίαση ντοκομέντου: ©Δημήτρης Τριανταφυλλίδης »»»»
*
Διαβάστε ΟΛΑ τα όνειρα της νεότητάς μας, που έγιναν καπνός »»»
⚙︎
[η αγάπη σκόνη και τ’ όνειρο καπνός: Leszek Kolakowski (1927-2009)
01/11/2020 § Σχολιάστε
–50.
Όταν στέρεψαν τα ρεύματα
Στη μνήμη του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη
Leszek Kolakowski, Main Currents of Marxism: The Founders – The Golden Age – The Breakdown, μτφρ. P. S. Falla, W. W. Norton 2008 [1η 2005], σελ. 1.283
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο Πρόλογος του Λέσεκ Κολακόφσκι στο έργο του Τα κύρια ρεύματα του Μαρξισμού στην έκδοση W.W. Norton 2005 [2η 2008]. Πρώτες εκδόσεις (τρίτομες): πολωνικά (Instytut Literacki, Παρίσι 1976 ), αγγλικά (OUP, Οξφόρδη 1978).
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που γράφτηκαν αυτοί οι τόμοι, που τώρα εκδίδονται μαζί σ’ αυτή την νέα έκδοση, και δεν είναι άτοπο να ρωτήσουμε αν τα γεγονότα που συνέβησαν στο μεταξύ έχουν καταστήσει την ερμηνεία μου ξεπερασμένη, αδιάφορη ή απλώς εσφαλμένη. Σίγουρα φάνηκα αρκετά προσεκτικός ώστε να αποφύγω προβλέψεις που τώρα θα μπορούσαν να έχουν αποδειχθεί εσφαλμένες. Ωστόσο το ερώτημα παραμένει σε ισχύ: τι –αν μπορεί να υπάρχει κάτι– το ενδιαφέρον μπορεί να εξακολουθεί να υπάρχει στην διανοητική ή πολιτική ιστορία, που οι τόμοι μου προσπάθησαν να περιγράψουν.
Ο μαρξισμός υπήρξε ένα φιλοσοφικό ή μισο-φιλοσοφικό δόγμα και μια πολιτική ιδεολογία, που χρησιμοποιήθηκε από τα κομμουνιστικά κράτη ως η κύρια πηγή νομιμοποίησης και ως υποχρεωτικό κοινό πιστεύω. Αυτή η ιδεολογία ήταν απαραίτητη, άσχετα αν ο κόσμος την πίστευε ή όχι. Κατά την τελευταία περίοδο της κομμουνιστικής εξουσίας μετά δυσκολίας επιβίωνε ως ζωντανή πίστη. Η απόσταση μεταξύ αυτής και της πραγματικότητας ήταν τόσο μεγάλη, καθώς οι ελπίδες για το χαρωπό μέλλον του κομμουνιστικού παράδεισου ξεθώριαζαν τόσο ραγδαία, που τόσο η κυρίαρχη τάξη (δηλαδή το κομματικό απαράτ) όσο και οι εξουσιαζόμενοι είχαν συνείδηση της κενότητάς της. Αλλά παρέμενε επίσημα δεσμευτική, ακριβώς διότι ήταν το βασικό όργανο νομιμοποίησης του συστήματος εξουσίας. Όταν οι κυρίαρχοι ήθελαν πραγματικά να επικοινωνήσουν με τους υπηκόους τους, δεν χρησιμοποιούσαν το γκροτέσκο δόγμα του «Μαρξισμού – Λενινισμού». Απευθύνονταν μάλλον στα εθνικιστικά αισθήματα ή, στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, της αυτοκρατορικής δόξας. Τελικά η ιδεολογία κατέρρευσε, μαζί με την αυτοκρατορία. Η κατάρρευσή της ήταν μία από τις αιτίες που το κομμουνιστικό σύστημα εξουσίας εξέλιπε από την Ευρώπη.
Ίσως φαίνεται πως μετά τον θάνατο αυτού του πολυεθνικού μηχανισμού, διανοητικά παράλογου αλλά πρακτικά αποτελεσματικού ως οργάνου καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ο μαρξισμός ως αντικείμενο μελέτης έχει ταφεί οριστικά· και δεν υπάρχει λόγος να τον ξεθάψουμε από τη λησμονιά. Όμως αυτό δεν είναι επαρκές επιχείρημα. Το ενδιαφέρον μας για τις ιδέες του παρελθόντος δεν εξαρτάται από την πνευματική τους αξία, ούτε από την δύναμή τους να πείσουν στο παρόν. Άλλωστε μελετάμε τις διάφορες μυθολογίες θρησκειών νεκρών εδώ και πολύ καιρό, και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πλέον πιστοί τους δεν κάνει τη μελέτη λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ως τμήμα της ιστορίας των θρησκειών και της ιστορίας του πολιτισμού, μια τέτοια μελέτη μάς επιτρέπει να διεισδύσουμε στις πνευματικές δραστηριότητες του ανθρώπινου είδους, στη δική μας ψυχή και στις σχέσεις της με άλλες μορφές ζωής του ανθρώπου. Η έρευνα πάνω στην ιστορία των ιδεών, άσχετα αν πρόκειται για θρησκευτικές, φιλοσοφικές ή πολιτικές, είναι μια διερεύνηση της δικής μας ταυτότητας, για το νόημα των δικών μας πνευματικών και φυσικών προσπαθειών. Επίσης, η ιστορία των ουτοπιών δεν είναι λιγότερο γοητευτική από την ιστορία της μεταλλουργίας ή της χημικής μηχανικής.
Σε ό,τι δε αφορά την ιστορία του μαρξισμού, υπάρχουν επιπρόσθετοι και πιο συναφείς λόγοι που τον καθιστούν άξιο μελέτης. Τα φιλοσοφικά δόγματα που για πολύ καιρό γνώρισαν σημαντική δημοφιλία (και αυτό που ονομαζόταν μαρξιστική φιλοσοφική οικονομική δεν ήταν πραγματική οικονομική με τη σημερινή έννοια της λέξης, παρά ένα φιλοσοφικό ονειροπόλημα) ποτέ δεν εξέπνευσαν εντελώς. Αλλάζουν το λεξιλόγιό τους, αλλά επιβιώνουν στα υπόγεια του πολιτισμού. Και αν και συχνά διακρίνονται ελάχιστα, είναι ακόμη σε θέση να γοητεύουν ανθρώπους – ή να τους τρομοκρατούν. Ο μαρξισμός ανήκει στην διανοητική παράδοση και την πολιτική ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα. Ως τέτοιος προφανώς μας ενδιαφέρει, μαζί με τις αδιάκοπα επαναλαμβανόμενες και συχνά γκροτέσκες αξιώσεις ότι αποτελεί επιστημονική θεωρία. Ωστόσο, αυτή η φιλοσοφία συνεπαγόταν κάποιες πρακτικές συνέπειες που θα μπορούσαν να φέρουν απερίγραπτη αθλιότητα και δυστυχία στην ανθρωπότητα: η ατομική ιδιοκτησία και η αγορά έπρεπε να καταργηθούν και να αντικατασταθούν από έναν καθολικό σχεδιασμό που περιλαμβάνει τα πάντα – ένα πέρα για πέρα απίθανο πρόγραμμα. Παρατηρήθηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως από αναρχικούς, ότι έτσι εννοούμενο το μαρξιστικό δόγμα ήταν ένα καλό προσχέδιο για τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σ’ ένα γιγάντιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ασφαλώς αυτή δεν ήταν η πρόθεση του Μαρξ, αλλά ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ένδοξης και τελικά καλοκάγαθης ουτοπίας που επινόησε.
Ο θεωρητικός δογματικός μαρξισμός σέρνει την άθλια ύπαρξή του στους διαδρόμους κάποιων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Ενώ το ωφέλιμο φορτίο του είναι πολύ φτωχικό, δεν είναι αδιανόητο ότι θα κερδίζει σε δύναμη, υποστηριζόμενος από ορισμένα πνευματικώς άθλια αλλά θορυβώδη κινήματα που στην πραγματικότητα έχουν χάσει κάθε επαφή με τον μαρξισμό ως θεωρητικό κορμό, αλλά αναζητούν ζητήματα που δυνατόν, όσο κι αν είναι συγκεχυμένα, να παρουσιάζονται ως ζητήματα του καπιταλισμού ή του αντικαπιταλισμού (αυτές οι έννοιες ποτέ δεν προσδιορίζονται, αλλά χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο που να δείχνει ότι αντλούνται από την μαρξιστική παράδοση).
Η κομμουνιστική ιδεολογία φαίνεται να βρίσκεται σε μια κατάσταση rigor mortis (νεκρικής ακαμψίας) και οι θεραπευτικές αγωγές που ακόμη την χρησιμοποιούν είναι τόσο αποκρουστικές που η ανάστασή της δείχνει αδύνατη. Αλλά ας μη βιαστούμε κάνοντας μια τέτοια προφητεία (ή αντι-προφητεία). Οι κοινωνικές συνθήκες που έθρεψαν και χρησιμοποίησαν αυτή την ιδεολογία μπορούν ακόμη να αναβιώσουν. Ίσως –ποιος ξέρει;– ο ιός (virus) να βρίσκεται σε νάρκη, προσμένοντας την επόμενη ευκαιρία. Εξάλλου τα όνειρα για μια τέλεια κοινωνία ανήκουν στα ανθεκτικά αποθέματα του πολιτισμού μας.
*
[Μετάφραση ©Χ.Ε. Μαραβέλιας –Athens Review of Books. Τεύχος 119 – ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020
*
Διαβάστε όλα [τα όνειρα καπνός]
αγριμολογος 