[αντιεμβολιαστές: δημαγωγοί, ιεροκήρυκες, ισλαμιστές, οικοφρικιά, ανόητοι και αμόρφωτοι·
02/12/2025 § Σχολιάστε
Επιστήμη
Λεβιάθαν* για εμβολιασμούς
Ο άνθρωπος είναι κοινωνική οντότητα αλλά βιολογικό οικοσύστημα. Το σώμα του περιέχει 30 τρισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα και άλλα τόσα βακτηρίδια, μύκητες και ιούς, βάρους 200 γραμμαρίων. Το ανοσοποιητικό σύστημα κρατά υπό έλεγχο 1.400 είδη παθογόνων μικροβίων τα οποία, αν διαταραχθεί η ισορροπία του οικοσυστήματος από εισβολή ή εσωτερική αδυναμία, προκαλούν ασθένειες ή και θάνατο. Οταν το ανοσοποιητικό σύστημα αδυνατεί να νικήσει τον εισβολέα, χρειάζεται τεχνητή ενίσχυση.
Η μεταφυσική αναγορεύει το σώμα σε ναό της ψυχής αλλά στην πραγματικότητα η ιερότητα απουσιάζει αφού πρόκειται για χημικό μηχανισμό. Αποτελεσματικό, καθότι προϊόν εξέλιξης, αλλά και μεταφορέα μικροβίων. Οταν τα πράγματα ζορίζουν, π.χ. από μια ισχυρή επιδημία, πολλοί άνθρωποι υποκύπτουν. Το είδος μας έχει πολλαπλασιασθεί στον πλανήτη, σχηματίζει πυκνούς πληθυσμούς που, επιπλέον, μετακινούνται συνεχώς, μεταφέροντας τα μικρόβια παντού, με αποτέλεσμα οι επιδημίες να γίνουν ευκολότερες. Μόνον η τεχνολογία προστατεύει αποτελεσματικά, αφού τα εμβόλια αναλαμβάνουν με μεγάλη επιτυχία τη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Οι ανεμβολίαστοι βλάπτουν τον εαυτό τους αλλά διευκολύνουν και τη μετάδοση των μικροβίων, προκαλώντας νόσηση ή και θάνατο στους άλλους. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα ευθύνεται για βαριές και θανατηφόρες σωματικές βλάβες εκ προμελέτης. Στους φανατικούς αντιεμβολιαστές περιλαμβάνονται δημαγωγοί, ιεροκήρυκες, ισλαμιστές, οικοφρικιά, ανόητοι και αμόρφωτοι. Αλλοι πάλι διστάζουν ή αρνούνται τον εμβολιασμό διότι φοβούνται την υψηλή τεχνολογία, τον υλισμό της Χημείας, την κερδοσκοπία των φαρμακευτικών εταιρειών, τον Δυτικό ιμπεριαλισμό, την επέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή κ.λπ. Σημαντικό ρόλο παίζουν και ελαφρόμυαλοι γιατροί που φέρουν βαριά ευθύνη όταν παρεμποδίζουν ή δεν συνιστούν τον εμβολιασμό.
Η συντριπτική πλειονότητα των επιστημόνων θεωρεί τα εμβόλια γενικά ασφαλή και αποτελεσματικά, την δε αποφυγή εμβολιασμού επικίνδυνη. Σήμερα στην Ελλάδα, η σχετική αμέλεια είναι πολύ συνηθισμένη. Το κράτος οφείλει να ενημερώνει τακτικά, να ωθεί επιτακτικά τους πολίτες, να τιμωρεί τους αρνητές. Σοβαρές έρευνες, δημοσιευμένες στα πιο έγκυρα επιστημονικά περιοδικά, δείχνουν ότι πολλά εκατομμύρια θάνατοι από Covid αποφεύχθηκαν χάρη σε εμβολιασμό. Ειδικότερα, τα εμβόλια mRNA αποδεικνύεται ότι είχαν και παράπλευρες ευεργετικές συνέπειες σε καρδιοαγγειακά προβλήματα και καρκίνους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θεωρεί τον αντιεμβολιασμό μία από τις κορυφαίες απειλές για την υγεία.
Για να ζήσουν οι άνθρωποι κοντά ο ένας στον άλλον, με ασφάλεια, ειρήνη και ευημερία, πρέπει να αυτοδεσμεύονται σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Οταν δεν το κάνουν, απαιτείται ένας δίκαιος και αποτελεσματικός Λεβιάθαν, που θα ρυθμίζει το κοινωνικό σύνολο, θα διαμορφώνει και θα επιβάλλει κανόνες, θα χρησιμοποιεί αποτελεσματικά εργαλεία και στοχευμένες τιμωρίες. Μπορεί να είναι ένας απόλυτος άρχων ή εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ή κάποιο άλλο σύστημα που θα κάνει την απαραίτητη δουλειά. Αυτή η επινόηση του Τόμας Χομπς, ορθολογιστή και υλιστή, προδρόμου του Διαφωτισμού, θεμελίωσε τη νεωτερική πολιτική φιλοσοφία, απαντώντας στο θεμελιώδες κοινωνικό ζήτημα. Φυσικά, η θέση αυτή είναι αντιπαθής, δεν κολακεύει την ανθρώπινη φύση, καθότι δεν λαϊκίζει. Εφόσον όμως οι άνθρωποι δεν είναι πλήρως ικανοί να αυτοοργανωθούν σε μια λειτουργική κοινωνία ούτε έχουν ειδικές γνώσεις για την αντιμετώπιση δύσκολων προβλημάτων, χρειάζεται να παραδίδουν ένα μέρος της ελευθερίας σε επαΐοντες, ώστε να διασώσουν τη ζωή τους, και να απολαύσουν την υπόλοιπη ελευθερία τους.
*
[©Κίμων Χατζημπίρος, καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου ―Τα Νέα 15/11/25
_____
[*] Το Λεβιάθαν είναι ένα θαλάσσιο τέρας που αναφέρεται έξι φορές στην Παλαιά Διαθήκη. Πρόκειται για ένα είδος γιγάντιου φιδιού ή κροκοδείλου. Ο μύθος λέει ότι ο Θεός έφτιαξε ένα αρσενικό και ένα θηλυκό λεβιάθαν, αλλά σκότωσε το θηλυκό γιατί οι απόγονοί τους θα κυρίευαν τον κόσμο. Σύμφωνα με τον μύθο, μόνο το στόμα του είναι όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου (αφού μπορεί να καταπιεί ένα καράβι σαράντα μέτρων) ―wikipedia.
◉
[ακτιβισμός και επιλεκτική ηθική·
27/11/2025 § Σχολιάστε
Cy Twombly, Ferragosto III – oil on canvas
Όταν η ηθική συνοχή δοκιμάζεται στη δημόσια σφαίρα
Ο σύγχρονος ακτιβισμός αποτελεί μία από τις πιο ορατές μορφές κοινωνικής συμμετοχής. Από κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι οικολογικές και αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, εκατομμύρια άνθρωποι διεκδικούν έναν κόσμο δικαιότερο και δημοκρατικότερο. Ωστόσο, η ένταση και η ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται οι κοινωνικοπολιτικές αντιπαραθέσεις οδηγούν σε ένα φαινόμενο που απειλεί την αξιοπιστία του ακτιβισμού: την επιλεκτική ηθική.
Η επιλεκτική ηθική εμφανίζεται όταν οι ηθικές αξίες δεν εφαρμόζονται καθολικά αλλά ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής. Οι επικριτές μιας ομάδας ή ενός κράτους μπορεί να σιωπούν όταν τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται στους «δικούς τους». Ο οικολόγος που καταναλώνει προϊόντα υψηλού περιβαλλοντικού κόστους, ο ανθρωπιστής που αδιαφορεί για τις αδικίες έξω από το ιδεολογικό του πλαίσιο ή ο φεμινιστής που καταγγέλλει σεξιστές μόνο όταν προέρχονται από «αντίπαλη» ιδεολογική ομάδα αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα.
Με έναν σπασμό ο κόσμος γέμισε με φρίκη. Από την Ουκρανία στη Γάζα μέσω Σουδάν, με τη διαρκή θηριωδία των ισλαμιστών στην Κεντρική Αφρική έως την κακουργία των καθεστώτων στο Αφγανιστάν και τη Βόρεια Κορέα ξετυλίγεται ένα υπερθέαμα βαρβαρότητας. Δυο τελευταία επεισόδια: η απαγόρευση βιβλίων γραμμένων από γυναίκες στο αφγανικό εκπαιδευτικό σύστημα και η ποινή του θανάτου για την παρακολούθηση απαγορευμένου ηλεκτρονικού περιεχομένου στη Βόρεια Κορέα. [1]
Η τελευταία έχει χαρακτηρισθεί από τον ΟΗΕ ως κράτος που διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ήδη από το 2014, συμπέρασμα που επιβεβαιώθηκε τον Αύγουστο του 2025. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει εγκαλέσει τον Νετανιάχου μαζί με την ηγεσία της Χαμάς για εγκλήματα πολέμου. Οι κεκράκτες όμως του «προοδευτισμού» παραβλέπουν τις κατηγορίες για τα ίδια εγκλήματα εναντίον των προσώπων και καθεστώτων που υποστηρίζουν. Η διεθνής νομιμότητα τους βολεύει μόνο στο μέτρο που καταφέρεται εναντίον του Ισραήλ. [πηγή ό.π.]
Η φιλοσοφική διάσταση του φαινομένου συνδέεται με την έννοια της ηθικής καθολικότητας. Ο Καντ, στη Θεμελίωση της Μεταφυσικής των Ηθών, υποστηρίζει ότι μια πράξη είναι ηθική μόνο όταν η αρχή που την καθοδηγεί μπορεί να ισχύει ως καθολικός νόμος — όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά για όλους. Η ασυνέπεια ανάμεσα σε αυτό που απαιτούμε από τους άλλους και σε αυτό που επιτρέπουμε στους «δικούς μας» παραβιάζει αυτή την καντιανή αρχή.
Ο Zygmunt Bauman επισημαίνει ότι στη «ρευστή μοντέρνα εποχή», η ηθική συχνά εξαντλείται στην εικόνα — στην προβολή της ευαισθησίας παρά στη συνέπεια. Η άνοδος του «ηθικού θεάματος» (moral spectacle) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύει αυτό το φαινόμενο.[2]
Η Hannah Arendt, από την πλευρά της, προειδοποιούσε ότι η ηθική χάνει τον δημόσιο χαρακτήρα της όταν υποτάσσεται σε λογικές στρατοπέδων: η «φυλετικοποίηση» της ηθικής οδηγεί σε συγκάλυψη της αδικίας όταν διαπράττεται από τους “δικούς μας”. [3]
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ακτιβισμός είναι εγγενώς αδύναμος. Αντίθετα, ιστορικά αποδεικνύεται ο βασικότερος φορέας κοινωνικής προόδου. Το πρόβλημα ανακύπτει όταν η ηθική μετατρέπεται σε μηχανισμό επικύρωσης ταυτότητας και όχι σε καθολική αξία. Ένας ακτιβισμός που λειτουργεί επιλεκτικά συμβάλλει στη δημιουργία δύο μέτρων και δύο σταθμών, υπονομεύοντας τον ίδιο του τον στόχο: την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η υπέρβαση της επιλεκτικής ηθικής δεν είναι εύκολη. Προϋποθέτει αυτοκριτική, αποδοχή των δικών μας ασυνέπειων και προθυμία να εφαρμόζουμε τις αξίες μας όταν μας κοστίζουν και όχι μόνο όταν μας βολεύουν. Όπως υπογραμμίζει ο Paulo Freire, η αυθεντική πολιτική πράξη απαιτεί «να αγαπάς τον κόσμο αρκετά ώστε να τον αλλάξεις» — όχι μόνο στα σημεία όπου εξυπηρετεί την εικόνα μας.[4]
Ο πραγματικός ακτιβισμός δεν μετριέται από την ένταση των συνθημάτων ούτε από τον αριθμό των δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο, αλλά από τη συνοχή της ηθικής στάσης. Η δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν αποτελεί προνόμιο των φίλων και πεδίο πολέμου για τους εχθρούς, αλλά δικαίωμα όλων.
__________
[1] Περικλής Βαλλιάνος, Η μάστιγα της επιλεκτικής ηθικής, Το Βήμα 17.10.25]
[2] Zygmunt Bauman, Ρευστή νεωτερικότητα, εκδόσεις Μεταίχμιο.
[3] Hannah Arendt, Η ανθρώπινη κατάσταση, Ευθύνη και κρίση, εκδόσεις Πατάκη
[4] Paulo Freire, Η Αγωγή των Καταπιεσμένων, εκδόσεις Gutenberg
◉
[57% των νέων μουσουλμάνων στη Γαλλία, βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους του κράτους·
25/11/2025 § 1 σχόλιο
Muslims pray in the street during Friday prayers near rue Poissonniers Mosque in Paris ©Reuters
Η Ευρώπη κοιμάται. Η Γαλλία ξυπνάει πρώτη – και δεν της αρέσει αυτό που βλέπει.
Η νέα μεγάλη έρευνα στη Γαλλία είναι καμπανάκι κινδύνου που χτυπάει τόσο δυνατά, που μόνο όποιος θέλει να μην το ακούσει θα το αγνοήσει.
57% των νέων μουσουλμάνων βάζουν τη σαρία πάνω από τους νόμους της Γαλλίας.
―Πριν 30 χρόνια ήταν 36%.
Σήμερα είναι η πλειοψηφία.
Και δεν σταματάει εκεί:
Πάνω από 1 στους 3 δηλώνει συμπάθεια σε ισλαμιστική πολιτική ιδεολογία.
―Το ποσοστό έχει διπλασιαστεί από το 1998.
Αυτό δεν είναι «πολυπολιτισμός».
Αυτό δεν είναι «ένταξη».
Αυτό δεν είναι «διαφορετικότητα».
Αυτό είναι η δημιουργία παράλληλης κοινωνίας μέσα στο ίδιο σου το κράτος.
Με δικούς της κανόνες, δικές της αξίες και δικό της πολιτικό όραμα.
Το 45% αρνείται ακόμα και μια απλή κοινωνική χειρονομία όπως το φιλί στο μάγουλο – κάτι τόσο βαθιά γαλλικό όσο το ψωμί και το κρασί. Αυτό δεν είναι σεβασμός κουλτούρας. Είναι απόρριψη κουλτούρας.
Ο ιστορικός Francois Kraus δεν μάσησε τα λόγια του:
Η νεότερη γενιά οδηγείται σε «επανα-ισλαμοποίηση» και έλκεται από «ισλαμιστικό πολιτικό σχέδιο».
Με απλά λόγια: όχι απλώς θρησκευτική πίστη, αλλά πολιτικός προσανατολισμός.
Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο:
Αν μια κοινότητα μέσα σε μια ευρωπαϊκή χώρα θεωρεί ότι ο θρησκευτικός της νόμος είναι ανώτερος από τους κρατικούς νόμους, τότε δεν μιλάμε για συμβίωση. Μιλάμε για σύγκρουση.
Η Ευρώπη εδώ και χρόνια σπρώχνει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η Γαλλία, για κακή της τύχη, το βλέπει τώρα να σηκώνεται μπροστά της ολόκληρο.
Αν δεν θέλουμε μια Ευρώπη με παράλληλες κοινωνίες που μεγαλώνουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους —τότε πρέπει επιτέλους να πούμε την αλήθεια χωρίς φόβο:
Ο νόμος του κράτους πρέπει να είναι πάνω από όλα.
Όποιος δεν το αποδέχεται, δεν εντάσσεται — απομονώνεται.
Και μια κοινωνία που φοβάται να υπερασπιστεί τον εαυτό της, απλώς παραδίδει το μέλλον της.
Η Γαλλία το βλέπει ήδη.
Η υπόλοιπη Ευρώπη τι περιμένει;
*
Άρθρο από το Βρετανικό GB News via Con Cottias
◉
[13 Νοεμβρίου 2015 – Μπατακλάν. Δέκα χρόνια μετά, θυμόμαστε·
13/11/2025 § Σχολιάστε
Ζητήματα ελευθερίας
Θυμόμαστε
Τους 130 ανθρώπους που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα στο Παρίσι· τις φωνές, τη μουσική, τη ζωή που σίγησε για λίγο, αλλά που δεν έσβησε ποτέ.
Η μνήμη τους παραμένει φως απέναντι στο σκοτάδι του φανατισμού, του ισλαμικού φονταμεταλισμού.
Το Bataclan δεν είναι πια μόνο μια σκηνή —είναι σύμβολο δύναμης, ενότητας και ελευθερίας.
Τι συνέβη. Στις 13 Νοεμβρίου 2015, μια σειρά συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων συγκλόνισαν το Παρίσι. Η πιο φονική πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Bataclan, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη συναυλία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Eagles of Death Metal.
Ένοπλοι τρομοκράτες εισέβαλαν στο χώρο και δολοφόνησαν 90 ανθρώπους, κρατώντας ομήρους για ώρες. Συνολικά, εκείνη τη νύχτα 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε όλη την πόλη, με δεκάδες ακόμη τραυματίες, στις επιθέσεις που ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).
Κάθε χρόνο, στις 13 Νοεμβρίου, η Γαλλία αποτίει φόρο τιμής στα θύματα:
- Τελετές μνήμης πραγματοποιούνται στο Bataclan και στα άλλα σημεία των επιθέσεων.
- Παρευρίσκονται συνήθως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλη της κυβέρνησης και συγγενείς των θυμάτων.
- Στο Bataclan, τα ονόματα των θυμάτων διαβάζονται ή αναγράφονται, και τηρείται σιγή μνήμης.
Η επέτειος έχει εξελιχθεί σε σύμβολο ανθεκτικότητας και ενότητας απέναντι στην τρομοκρατία. Το Bataclan, που ξανάνοιξε το 2016, παραμένει τόπος πολιτισμού αλλά και μνήμης, με ισχυρό φορτίο για τους Παριζιάνους και ολόκληρη τη Γαλλία.
(ελπίζουμε, αν και δεν είμαι αισιόδοξος, ότι δεν θα ξανασυμβεί)
Ποτέ ξανά!
αγριμολογος 