αγριμολογος

©Radika Khimji, experimenter, 2020 Kolkata

«Σήμερα, μία είναι η απάντηση απέναντι στην απειλή που βαραίνει πάνω από τον Πολιτισμό: το επαναστατικό Ισλάμ! Μονάχα άνδρες και γυναίκες οπλισμένοι με μία απόλυτη πίστη στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης, είναι ικανοί να οδηγηθούν του αγώνα και να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από την αυτοκρατορία του ψεύδους»[1]. Αυτές οι φράσεις του τρομοκράτη Κάρλος εικονογραφούν ένα από τα πιο εκπληκτικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων: τη σύντηξη της άθεης άκρας αριστεράς με τον θρησκευτικό ριζοσπαστισμό. Από το 1982 ήδη, Ο Ιρανός φιλόσοφος Νταριούς Σαγεγκάν θεωρητικοποίησε καλύτερα από όλους την σύγκρουση ανάμεσα στον ιστορικό λόγο και την άχρονη αποκάλυψη, «την ιδεολογοποίηση της παράδοσης», την αλληλοεπικάλυψη δύο ασύμβατων κατηγοριών, έτσι καθώς την εκφράζει ό σιίτης της διανοητής του 20ού αιώνα, Αλί Σαριάτι, επικολλώντας μαρξιστικές θεωρίες πάνω σε ένα προφητικό κύκλο και προπαγανδίζοντας πάρα τις επιφυλάξεις του,  την εκκοσμίκευση του Ισλάμ[2]. Ο Ισλάμο-αριστερισμός, επινοήθηκε συγκεκριμένα από τους άγγλους τροτσκιστές του Socialist Worker’s Party: διαπιστώνοντας πως η θρησκεία του Προφήτη, αν και αντιδραστική, είναι ένας παράγων ανατροπής και όχι παθητικότητας μες στην καρδιά των κοινωνιών μας, υποστηρίζουν ένα λογικό εισχωρητισμό, στρατηγικές και προσωρινές συμμαχίες μαζί της, πάνω σε ορισμένα θέματα. Η ελπίδα μιας επαναστατικής μειονότητας να δει το Ισλάμ να γίνεται η αιχμή του δόρατος μιας καινούργιας εξέγερσης εν ονόματι των καταπιεσμένων, δεν στερείται μιας αμοιβαίας υστεροβουλίας: τροτσκιστές, εναλλακτικοι, τριτοκοσμιστες χρησιμοποιούν τους ισλαμιστές σαν ένα πολιορκητικό κριό εναντίον του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Το μίσος για την παγκόσμια αγορά αξίζει κάποιους συμβιβασμούς σχετικά με τα βασικά δικαιώματα, προπάντων με αυτό που αναφέρεται στην ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι φονταμεταλιστές, μεταμφιεσμένοι σε φίλους της ανεκτικότητας, χρησιμοποιούν την τακτική της απόκρυψης και εκμεταλλεύονται την αριστερά για να προωθήσουν τα πιόνια τους κάτω από τη μάσκα μιας προοδευτικής ρητορικής. Διπλή κοροϊδία: οι μεν υποστηρίζουν την μαντήλα και την πολυγαμία εν ονόματι της πάλης ενάντια στο ρατσισμό και την την νεοαποικιοκρατία. Οι δε υποκρίνονται πως πολεμούν την παγκοσμιοποίηση, για να επιβάλλουν τη δική τους πίστη. Δύο ρεύματα σκέψη συνενώνονται προσωρινά εναντίον ενός κοινού εχθρού: δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ποιος θα συντρίψει τον άλλον μόλις επιτευχθούν η επιδιωκόμενοι στόχοι. Η αριστερίστικη αδιαλλαξία που αρνείται κάθε συμβιβασμό με την αστική τάξη και δεν βρίσκει λόγους αρκετά σκληρούς για να στηλιτεύσει τους «μικρούς Λευκούς», συνεργάζεται δραστήρια με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της μουσουλμανικής θρησκείας. Αλλά αν η ακροαριστερά φλερτάρει με τόση επιμονή αυτή την απολυταρχική θεωρία, ίσως να το κάνει περισσότερο λόγω μιας πραγματικής συγγένειας παρά από οπορτουνισμό. Αυτή που δεν αποχωρίστηκε πότε της τον κομμουνισμό, απόδείχνει για άλλη μια φορά πως το αληθινό της πάθος δεν είναι η ελευθερία, αλλά η υποδούλωση εν ονόματι του δικαίου.

_____________
[1] Ilich Ramirez Sanchez, ο επονομαζόμενος Κάρλος, L’ Islam revolutionaire.
[2] Daryus Shayegan, Qu’est-ce qu’une revolution religieuse? 1982, Albin Michel, καινούργια έκδοση με πρόλογο, 1991

[Από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Η τυραννία της μεταμέλειας, δοκίμιο πάνω στον δυτικό πολιτισμό, εκδόσεις Αστάρτη.

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.