αγριμολογος

Πολλές φορές, δυστυχώς, υποχρεώνεται κανείς να διαλέξει μεταξύ:

• Μια αργή, δυσκίνητη, γραφειοκρατική δικαιοσύνη που δεν αποδίδει πάντα δίκαιο.
• Ή μια χαοτική κοινωνία όπου η εκδίκηση είναι η μόνη «δικαιοσύνη».

Ακόμα κι αν η θεσμική δικαιοσύνη είναι ατελής ή δυσκίνητη, οφείλει κανείς να σκεφτεί ότι:

• Ο νόμος του Λιντς ή η αυτοδικία στηρίζεται στο συναίσθημα, στην εκδίκηση και στη συλλογική οργή, χωρίς διαδικασίες ελέγχου ή εγγυήσεις δίκαιης κρίσης. Αυτό οδηγεί συχνά σε άδικες, βίαιες και αυθαίρετες τιμωρίες, βασισμένες σε φημολογίες, προκαταλήψεις ή πολιτικές σκοπιμότητες.

Αντίθετα, ακόμα και μια ατελής δικαιοσύνη υπόκειται σε κανόνες, θεσμούς και μηχανισμούς διόρθωσης. Μπορεί να είναι αργή ή μεροληπτική σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά παρέχει ένα πλαίσιο λογικής και δικαιωμάτων, αντί να αφήνει την κρίση στα χέρια του εξαγριωμένου πλήθους.

Ορίστε λοιπόν ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ του κράτους δικαίου.

Η ιστορία έχει δείξει ότι όπου ο νόμος του Λιντς επικρατεί, οι κοινωνίες βυθίζονται σε αναρχία, φόβο και τυραννία των ισχυρότερων.

Αντιθέτως, τα κράτη που διατηρούν ακόμα και προβληματικούς θεσμούς δικαιοσύνης έχουν τη δυνατότητα μεταρρύθμισης και εξέλιξης.

Η επιλογή, λοιπόν, δεν είναι ανάμεσα σε μια τέλεια και μια ατελή δικαιοσύνη, αλλά ανάμεσα σε μια ατελή δικαιοσύνη και την απόλυτη αδικία.

◉

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.