αγριμολογος

Τα σύκα, σύκα.

Της ©Γεωργίας Κανελλοπούλου στο fcbk

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να πεις ότι αυτοί που προωθούν το μποϊκοτάζ της Eurovision του Ισραήλ είναι αντισημίτες που πορεύονται και εξηγούν τον κόσμο με το παραμύθι των καλών αράβων vs κακών εβραίων. Υπάρχουν όμως και μερικοί καλών προθέσεων άνθρωποι που αλήθεια νομίζουν ότι έτσι αγωνίζονται για τα «παιδιά των παλαιστίνιων» που βασανίζονται από το απαρτχάιντ του Ισραήλ. Όμως, πού είναι το πραγματικό απαρτχάιντ;

• – Είναι πασίγνωστο πως το χειρότερο τείχος δεν είναι αυτό που έφτιαξε το Ισραήλ για να κόψει λίγο τις επιθέσεις, αλλά το τείχος που έφτιαξε ο Λίβανος (που δεν τρώει ρουκέτες), κι έκλεισε σε πραγματική φυλακή 120.000 παλαιστίνιους, με κάμερες παρακολούθησης και τρομακτικά μέτρα ασφάλειας.
• – Είναι πασίγνωστο πως το ρεύμα στη Γάζα δεν το κόβει το Ισραήλ, το κόβει ο Αμπάς για να βλάψει τη Χαμάς και να πυροδοτήσει συγκρούσεις με το Ισραήλ
• – Είναι πασίγνωστο ότι είναι αδύνατον να είσαι εβραίος στην Παλαιστίνη (τόσο ο μετριοπαθής Αμπάς, όσο και η τρομοκρατική Χαμάς έχουν δηλώσει ότι το μελλοντικό τους κράτος θα είναι Judenrein) ενώ είναι δυνατόν να είσαι άραβας στο Ισραήλ – οι ταυτότητες εκεί δεν γράφουν ούτε θρήσκευμα ούτε εθνότητα και ζουν εκεί 2 εκατομμύρια άραβες, το 20% του συνολικού πληθυσμού.
• – Είναι πασίγνωστο ότι η Παλαιστινιακή Αρχή δεν δίνει υπηκοότητα στους παλαιστίνιους, μάλιστα τους απαγορεύεται και στις άλλες αραβικές χώρες, κι έτσι η Δυτική Όχθη και η Γάζα έχουν περίπου 2 εκατομμύρια «πρόσφυγες» και πολλοί ζουν έγκλειστοι σε άθλια στρατόπεδα, ομοίως και στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στην Αίγυπτο, στο Ιράκ, κι έτσι οι παλαιστίνιοι τσεπώνουν εκατομμύρια δολάρια από τη μια, και από την άλλη έχουν φυτώριο μαρτύρων – αλλά το να κλείνουμε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα έτσι, αυτό δεν είναι απαρτχάιντ επειδή δεν το λέει η Ταμίμι και οι άλλοι αστέρες των fake news, ε;
• – Το μοναδικό στρατόπεδο παλαιστίνιων που έχει δώσει πλήρη δικαιώματα μόνιμου κατοίκου στους παλαιστίνιους είναι το Shuafat που είναι στη δικαιοδοσία του Ισραήλ, ενώ στις αραβικές χώρες δεν έχουν κανένα δικαίωμα οι άνθρωποι, γιατί δεν έχει γίνει καμιά διαμαρτυρία στην πρεσβεία της Ιορδανίας ή του Ιράκ, όπου οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι λένε πως υφίστανται διωγμούς έως εθνοκάθαρση;

86 προτάσεις έχει φέρει στο τραπέζι το Ισραήλ και οι δυτικοί, 86 προτάσεις έχει απορρίψει η Παλαιστίνη. Πολλές από τις προτάσεις έδιναν στους παλαιστίνιους σχεδόν όλα όσα ζητούσαν, αλλά τζίφος. Γιατί η σύγκρουση από την πλευρά του Ισραήλ παραμένει εδαφική (και εν πολλοίς είναι ενέργειες απάντησης, όχι επίθεσης) ενώ από την αραβική πλευρά δεν είναι εδαφική σύγκρουση, επιτίθονταν στο Ισραήλ ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν καθόλου «κατεχόμενα», όταν η Γάζα ανήκε στην Αίγυπτο και η Δυτική όχθη στην Ιορδανία, κι όλο αυτό γίνεται γιατί το διακηρυγμένο σύνθημα είναι η εξάλειψη του Ισραήλ και η εξόντωση των εβραίων. Τα παιδιά στην Παλαιστίνη λοιπόν μεγαλώνουν με αυτό το σύνθημα, ενώ ξέρετε όλοι καλά πως κανένα παιδί στο Ισραήλ, ακόμα και τα παιδιά των πιο φανατικών, δεν μαθαίνει στο σχολείο του να εξοντώνει άραβες, ή να γίνει μάρτυρας. Πού είναι το απαρτχάιντ λοιπόν;

Τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη φέρουν τις εσωτερικές τους πολιτικές αντιθέσεις, δεν έχει όλος ο κόσμος μια ενιαία άποψη, και μέσα σ αυτές τις αντιθέσεις είναι βέβαιο πως ο αντισημιτισμός και τα μποϊκοτάζ του συσπειρώνουν τους ανθρώπους σε ακραίες θέσεις. Αυτό εξυπηρετεί τους μαλάκες και απομακρύνει τη λύση των δύο κρατών που έτσι κι αλλιώς η μία πλευρά απορρίπτει. Αλλά who cares όταν το λέει η Ταμίμι που ήρθε και στο φεστιβάλ της κνε, ε;

[Επίλογος: Μην τρελαθούμε, ποιο απαρτχάιντ, το μποϊκοτάζ γίνεται εναντίον μιας τυπικής αστικής δημοκρατίας, με πολλά κακά απ αυτά που φέρει κάθε κράτος, αλλά καλύτερη από πολλές χώρες, καλύτερη σίγουρα από την ίδια την Παλαιστίνη των παλαιστίνιων, τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, όπου κανένα μποϊκοτάζ δεν έχει γίνει για τη Νασρίν Σοτουντέ που καταδικάστηκε σε 38 χρόνια φυλακή και 148 μαστιγώματα, ούτε για τους ομοφυλόφιλους που πέφτουν απ’ τα παράθυρα ξάφνου, ε; Όπως, δεν έγινε μποϊκοτάζ ούτε στη Eurovision της Ρωσίας όπου εξαφανίζονται κάθε τόσο δημοσιογράφοι. Μποϊκοτάζ γίνεται δύσκολα εναντίον μιας χώρας, και καλώς γίνεται δύσκολα, γιατί δεν είναι αστείο, δεν είναι «μην πιεις απόψε κοκακόλα».]

[Και υστερόγραφο: Καλύτερα λοιπόν, λέω εγώ, να μην κλαίει κανείς κροκοδείλια στις επετείους του ολοκαυτώματος, αλλά να κάτσει και να σκεφτεί, να σκεφτεί πολύ καλά, αυτό που έλεγε ο Ζαν Αμερί: η μόνη χώρα που οφείλεις να υπερασπιστείς είναι αυτή η χώρα. Από κάθε εχθρό.]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.