αγριμολογος

O Αλ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός δεν είπε ποτέ, ούτε για τα μάτια, το τετριμμένο ότι
θα είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Αν και τέτοιος ορκίστηκε πως θα είναι. Η ιδεολογία του(ς) ήταν ο διχασμός του λαού.

η πρωτότυπη φωτο: Από protagon.gr (δραστικά τροποιημένη από αγριμολόγο)

©Χ. Ε. Μαραβέλιας – Athens Review of Books

Mέχρι τη λυτρωτική Κυριακή της 7ης Ιουλίου 2019 και μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων το κόμμα Σύριζα και ο αρχηγός του Αλ. Τσίπρας θα έχουν υποστεί τρεις μεγάλες απανωτές και αμείλικτες ήττες. Τρεις «στραβές», κατά τη φρασεολογία της πολύνεκρης περιφερειάρχιδος Ειρήνης (Ρένας) Δούρου (απερχόμενης και αυτής), μέσα σε 45 μέρες! Μετά από μια ανέφελη γι’ αυτό τετραετία και πλέον, το εν λόγω κυβερνητικό μόρφωμα, που έκανε όλα τα αντίθετα απ’ όσα αναισχύντως είχε τάξει, που βρέθηκε να υπηρετεί πειθήνια αυτούς που με αγέρωχα λόγια του αέρα πολεμούσε, που μετέτρεψε την Μέρκελ από όνομα-ύβρη σε Mutti (μητερούλα) του, θα βρεθεί σε μια επώδυνη πορεία επιστροφής στο 5%. Δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Ο ελληνικός λαός, μέσα στη μνημονιακή απελπισιά του, με την ψήφο του εμπιστεύτηκε (;) τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια παράταξη που ενώ με τα όπλα δεν μπόρεσε να πάρει την εξουσία (εδώ οφείλουμε χάριτες στον Ιωσήφ Στάλιν που μας παραχώρησε στη Δύση) να κυβερνήσει σχεδόν ανεμπόδιστα για μια τετραετία και πλέον, αναδεικνύοντάς την στη μακροβιότερη αλλά και την πιο εθελόδουλα και στυγνά μνημονιακή ελληνική κυβέρνηση. Οι άνθρωποι αυτοί πρώτα υπέγραφαν τα έτοιμα κείμενα που τους έφερναν και μετά διάβαζαν τι υπέγραψαν. Αυτή ήταν η έμπρακτη απάντησή τους στο λενινιστικό ερώτημα: «Τι να κάνουμε» [για να κρατήσουμε τις καρέκλες]. Συν τω χρόνω λειτούργησαν σαν τους εθισμένους εκδότες ακάλυπτων επιταγών· που ακόμη και μια διαφήμιση επιταγής να δουν στην εφημερίδα θα την υπογράψουν. Στις μάζες για σανό πουλούσαν βέβαια το αφήγημα ότι «το πάλεψαν», αλλά [ότι] υπέκυψαν σε άνιση μάχη κι αγώνα. Βεβαίως ο λαός δεν αντέδρασε όπως αντιδρούσε ο Σύριζα με τις άνω/κάτω πλατείες, τις λογής ασχήμιες, κ.λπ. Αλλά, όπως αποδείχτηκε, έγραφε τα απανωτά συριζοατοπήματα στο δεφτέρι του· και κατά το κοινώς λεγόμενο «τους τη φύλαγε». Ατοπήματα που κατηγοριοποιούνται σε δύο μεγάλες ενότητες: Αδίστακτα ψέματα και προκλητική αλαζονεία. Έχουν λοιπόν την τύχη των περιφρονητών του λαού, του οποίου τα συμφέροντα τάχα εκπροσωπούν. Ως τέτοιοι βαδίζουν όλοι μαζί και εν πομπή προς το εκλογικό τους «ικρίωμα» υπό τους ήχους αργών κτυπημάτων τυμπάνου. (Καμία σχέση με αυτά που θα βαρούσε ο αδαής Αρχηγός για να χορεύουν οι αγορές). «Η τιμωρία βαδίζει κουτσαίνοντας» έλεγαν οι σοφοί Ρωμαίοι. Κάποτε αργεί, αλλά πάντοτε φθάνει…

Ζήσαμε λοιπόν την tragicomedia, ή μάλλον τον εφιάλτη, της «πρώτης φοράς Αριστεράς». Που κατά τις αυτοδιαβεβαιώσεις της, κατείχε, πέραν του know how πώς πολεμούν «από τα μέσα» τον καπιταλισμό και τα μνημόνια, και το «ηθικό πλεονέκτημα»· κάτι που μόνον ως σαρκασμός ακούγεται πλέον. Ενώ λοιπόν το δράμα βαίνει προς την τοιούτων παθημάτων κάθαρση, θα θέλαμε εδώ να συναρθρώσουμε μερικά σύντομα σχόλια σχετικά με αυτό το εν τέλει απαίσιο εκβάν, που θα το πληρώνουμε για έναν αιώνα τουλάχιστον· εμείς και οι επερχόμενες γενιές. Φυσικά ως λαός ουδόλως είμαστε άμοιροι ευθυνών, αφού ως μη έδει ανεχτήκαμε αυτή την απίστευτη θρασύτητα. «Είμαι υπεύθυνος για το υπάρχον Κακό», έλεγε ο Ντοστογιέφσκι. Αλλά και διότι δεν βρήκαμε κάποιον δημοκρατικά σύννομο τρόπο εκδίωξης αυτής της καταφανώς χειρότερης κυβέρνησης από συστάσεως νεοελληνικού κράτους. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

1. Τσίπρας ή Σύριζα; Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ο Σύριζα χωρίς τον αρχηγό Τσίπρα θα ήταν ένα άθροισμα καφενόβιων γκρουπούσκουλων της τάξεως του ±5%. Με προσωπική ευθύνη του Αλέκου Αλαβάνου, που προώθησε τον «χαρισματικό νέο», ο Σύριζα έφτασε να γίνει πρώτο, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, κόμμα και να συγ-κυβερνήσει με τη βοήθεια των κεκαυμένων συμμάχων του της Άκρας Δεξιάς. Ενώ λοιπόν στους χώρους της Αριστεράς η ιδεολογία και οι «αγώνες» ήταν κάτι σαν ιερή συγκολλητική ουσία, εδώ η ουσία αυτή υπήρξε κυνικά η εξουσία και τα εξ αυτής οφέλη· αυτών και των δικών τους· ο χωρίς καμία αρχή τυχοδιωκτισμός. Η σαλταδορική χρήση του κράτους για ιδιοτελείς σκοπούς. Την τράπουλα την κρατούσε, κάνοντας «παιγνίδι» ο Αλ. Τσίπρας, μοιράζοντας όμως αντί για χαρτιά καρέκλες και αξιώματα. Ασφαλώς παρατηρήσαμε πως όσο πλησίαζε το μοιραίο τέλος (τους), τόσο ο Αρχηγός τόνιζε ότι θα εξαντλήσουν την τετραετία (και τον ελληνικό λαό!). Σαν μια υπενθύμιση ότι για όλους μπορεί να υπάρξει κάποια ευκαιρία καθεκλοκενταυρίας. Επίσης και για την υπό εξαφάνιση κοινοβουλευτική τους ομάδα – κουρελού, ότι μπορούν να ελπίζουν ακόμη σε «μισθά» 4-5 μηνών. Οι δήθεν προοδευτικές ιδεολογίες πήγαν στην πάντα και τη θέση τους κατέλαβε ο τυχοδιωκτισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός μέσα στις αθλιότερες παραδόσεις του πιο σάπιου παλαιοκομματισμού και της πιο φαύλης φαυλοκρατίας. Διότι ό,τι κακό έκαναν οι «άλλοι», ετούτοι εδώ το αντέγραφαν με τον πιο κυνικό τρόπο. Με την πάροδο του χρόνου ο Σύριζα ως κομματικός μηχανισμός εξαϋλώθηκε και μεταβλήθηκε σε έναν πειθήνιο μηχανισμό υποταγμένο στις διαρκώς και χαμαιλεοντικά μεταβαλλόμενες θέσεις του «χαρισματικού» Αρχηγού· και του στενού περί αυτόν κύκλου. Που κινήθηκε από το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος, στο μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι στο Συνέδριο του Σύριζα (Οκτ. 2016) ο Αρχηγός απαίτησε την επανάληψη της ψηφοφορίας γιατί η εξέδρα δεν είχε ψηφίσει τους «σωστούς» αγωνιστές, επιλογής Τσίπρα, στην Κεντρική Επιτροπή. Και οι δυνάμει διοριστέοι σύνεδροι αμέσως συμμορφώθηκαν. Με την ίδια άνεση ο Τσίπρας ακύρωσε ένα από μόνο του άκυρο δημοψήφισμα, για να ακολουθήσει εφεξής απαρέγκλιτη μνημονιακή τροχιά. Έτσι σιγά σιγά το κέντρο της κομματικής εξουσίας μετατοπίστηκε από την ταπεινή Πλατεία Κουμουνδούρου στο μαρμαρόστρωτο Μέγαρο Μαξίμου. Και κάθε μέγαρο που σέβεται τον εαυτό του έχει και τα υπόγειά του. Όπως και τις φαιές εξοχότητές του, βεβαίως.

2. Αριστερή κυβέρνηση με ακροδεξιούς συγκυβερνήτες. Η ελληνικός λαός, προφανώς από ένστικτο, δεν έδωσε ποτέ αυτοδυναμία στον Σύριζα/Τσίπρα. Από την πρώτη στιγμή, σαν έτοιμος από καιρό, ο Αρχηγός, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, στράφηκε προς την Άκρα Δεξιά και τους ψεκασμένους του κ. Παναγιώτη Καμμένου. Προφανώς διότι αυτούς θεωρούσε πολιτικά πιο συγγενείς και δυνάμει συμμάχους. Ωστόσο κανείς από τους αδιάλλακτους, βαρείς κι ασήκωτους αριστερούς δεν έβγαλε άχνα γι’ αυτή την εκ πρώτης όψεως ανώμαλη σύμπραξη. Μιλάω συμπεριλαμβάνοντας και την πρώτη περίοδο, πριν αρχίσουν οι αιλουροειδείς μνημονιακές κυβιστήσεις του Αρχηγού. (Κυβίστηση είναι η κυλίνδηση του ριπτόμενου ζαριού ­‒ και στα ζάρια παίξανε οι τύποι αυτοί τη χώρα). Το σχήμα λοιπόν στη μακρά του διάρκεια λειτούργησε ως Τσίπρας + Σύριζα + Καμμένοι, συγκαμμένοι και ψεκασμένοι + λογής τυχοδιώκτες. Λ.χ. οι επ’ εσχάτων «πρόθυμοι» και οι λοιποί συνωστιζόμενοι Γεφυραίοι. Οι εξ αυτών παλαιότεροι όφειλαν βέβαια να θυμούνται τους γεφυροποιούς των τελευταίων χρόνων της χούντας. Ως Pontifex Maximus (μέγας γεφυροποιός) λειτούργησε εδώ ο πολιτικός τιτάνας Στ. Τζουμάκας ή/και ο ισόκυρός του Ν. Μπίστης. Που σήκωσαν στους στιβαρούς ώμους τους τον Αρχηγό, έτσι που να πορεύεται προς το μοιραίο σε ώμους γιγάντων.

3. Ο Τσίπρας λαϊκιστής; Ο χαρακτηρισμός είναι απόλυτα εσφαλμένος. Λαϊκιστής είναι εκείνος που, έχοντας κάποιο υψηλότερο επίπεδο, το χαμηλώνει σκόπιμα προκειμένου να δημοκοπήσει. Ο Τσίπρας, ο συγκυβερνήτης του Καμμένος, οι κυβερνητικοί και προσωπικοί του εκπρόσωποι (Γεροβασίλαινες, Τζανακόπουλοι, ο αντ’ αυτού υλακτών Πολάκης, αντίστοιχα) μας έχουν πείσει ότι διέθεταν πράγματι κάποιο υψηλότερο επίπεδο το οποίο τάχα …χαμήλωναν για τους σκοπούς της δημαγωγίας; Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι λοιπόν λαϊκιστές οι άνθρωποι· είναι λαϊκοί, λαϊκούρα, λαϊκάντζα, λαϊκουριά, και τα τούτων παράγωγα, σύνθετα και παρασύνθετα. Ωστόσο, στο δίλημμα «Λαός ή Κολωνάκι;» ασφαλώς προτιμούν by far το δεύτερο. Ο μνησθείς κομισάριος προπαγάνδας και αγωνιστής του λαού Τζανακόπουλος επαιρόταν στο νοήμον κοινό του ότι κατόρθωσε να επιβιώσει επί δύο (2) ολόκληρα και δραματικά χρόνια στο λαϊκό Αιγάλεω! Επικαλούνται τον λαό επαγγελματικά, όπως οι επαγγελματίες της πίστης τους θεούς. (Ο Φόυερμπαχ έχει επισημάνει έγκαιρα τη θεολογική φύση των ιδεολογιών). Η λαϊκουριά αυτών των αστόπαιδων υπήρξε φαίνεται κολλητική. Διότι άτομα με πριν κάποιο επίπεδο, που εκτέθηκαν ανεξίτηλα συμπορευόμενα με τον Τσιπροσύριζα, σπάνια κατόρθωσαν να αρθρώσουν κάτι το λογικό, το πειστικό, το έξυπνο. Δείτε για παράδειγμα τις ζαλισμένες δικαιολογίες που αμολάνε δεξιά κι αριστερά για τις δύο πρώτες από τις τρεις δρομολογημένες ήττες τους.

4. Κονδύλης και Τσίπρας. Το πιθανότερο είναι ο Τσίπρας, μέσα στη γενική αμάθειά του, να μη γνωρίζει ποιος ήταν ο Γεώργιος Κονδύλης. Ο Κονδύλης λοιπόν έλεγε πως αν είχε καταλάβει ενωρίτερα πόσο εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανε από τότε που ήταν λοχίας. Επίσης πίστευε ότι την Ελλάδα μπορεί να την κυβερνήσει ακόμη και ένας ημιαγράμματος δεκανέας. Η περίπτωσή μας. Ο Τσίπρας ‒δεν μπορεί!‒ ασφαλώς κάποια στιγμή θα έχει εκπλαγεί κατά μόνας πόσο εύκολο είναι, πόσα λίγα προσόντα απαιτούνται, ώστε να γίνει ο κάθε ούτις πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αν το είχε καταλάβει νωρίτερα, πιθανότατα θα το είχε επιχειρήσει ήδη από τον ανέμελο καιρό των 15μελών. Προφανώς το συμπέρασμα από την προσωπική του πείρα θα είναι ότι απλώς πρέπει να ξεπεράσει κανείς έγκαιρα τις αναστολές μπροστά στο ψέμα, τη σοβαρότητα, τη μόρφωση, τη λογική, την ευπρέπεια, την ντροπή, καθώς και άλλες αστικές και ηθικές προκαταλήψεις. Διότι χωρίς αυτές τις δεσμεύσεις γίνεται κανείς ελεύθερος και μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ό,τι του κατέβει. Μέχρι και να …συνομιλεί μπορεί σε γλώσσες που δεν γνωρίζει, εμπιστευόμενος προφανώς το διεθνιστικό πνεύμα της αριστερής Πεντηκοστής.

Από κει και πέρα λοιπόν όλα τα άλλα είναι εύκολα. Η έπαρση και η αλαζονεία του, αλλά και η εκ μέρους του άγνοια κινδύνου, έφτασαν σε τέτοιο σημείο ώστε να ειρωνεύεται τον φιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη (που δεν είναι απαραίτητο εμείς οι θύραθεν να τον ταυτίζουμε με τη «Νέα Δημοκρατία»), που γνωρίζει 3-4 γλώσσες, έχει 2-3 πτυχία και μεταπτυχιακά, και κυρίως, έχει δουλέψει δέκα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, έναντι του «αγωνιστή» αντιπάλου του που είναι ζήτημα αν έχει κάνει έστω και ένα (1) μεροκάματο σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Αυτόν τον άνθρωπο ο άκαπνος αγωνιστής Τσίπρας δήλωσε πρόσφατα ενώπιον τρίτων ότι θα τον κατατροπώσει, τρώγοντας μάλιστα ποπ κορν! Τέτοιο ήθος! Μεταξύ μας τώρα: Ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ποιος λέτε είναι ο προοδευτικός; Ποιον θα παίρνατε για συνεργάτη στην επιχείρησή σας; Και ναι μεν για υπάλληλο δεν θα τον παίρναμε, αλλά πρωθυπουργό τον ανεχτήκαμε. (Αυτό ισχύει φυσικά και για κάποιους άλλους, αχθοφόρους ονομάτων, όχι και τόσο μακρινούς πρωθυπουργούς…).

5. Τσίπρας και απάτη. Με το ψέμα συνδέεται στενά η απάτη. Απάτη είναι η παράσταση ψευδών γεγονότων σε άλλους ως αληθινών, με σκοπό το ίδιο όφελος. Αποτέλεσμα αυτού του (απατηλού) ψέματος πρέπει να είναι η παραπλάνηση άλλου ή άλλων. Το θύμα της παραπλάνησης και ο υφιστάμενος τη ζημιά δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται. Π.χ. παραπλανάται ο ταμίας μιας τράπεζας και τη ζημιά την υφίσταται η τράπεζα. Ομοίως: παραπλανάται ο ψηφοφόρος και τη ζημιά την υφίσταται το έθνος. Στην περίπτωσή μας βέβαια τη ζημιά την ένιωσε ο ψηφοφόρος στο πετσί του, στην τσέπη του, αλλά και στο φιλότιμο και την αξιοπρέπειά του. Πέραν αυτών, η ενδεχόμενη ευήθεια του θύματος (λ.χ. ότι ο νέος Κουταλιανός θα σκίσει τα μνημόνια και θα διαγράψει τα χρέη μας με μία κίνηση) δεν απαλλάσσει τον δράστη. Το όλον πράγμα εντάσσεται στην επιστήμη της εκλογικής θυματολογίας.
Η σοφή νομολογία του Αρείου Πάγου έχει αποφανθεί πως αν κάποιος προσέρχεται σε μία σύμβαση με εξαρχής πρόθεση να μην εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει μ’ αυτήν, νομικά δεν διαπράττει απάτη. (Διότι τάχα το ψευδές γεγονός πρέπει να ανάγεται στο παρόν ή το παρελθόν, αλλά όχι στο μέλλον). Έτσι οι υποσχέσεις των λογής Τσιπροκαμμένων για ποτάμια και γεφύρια, σκίσιμο μνημονίων, νταούλια και ζουρνάδες στις αγορές, ως αναγόμενες στο μέλλον (τα λογής «θα»), δεν συνιστούν (νομικά) απάτη. Η συνέπεια είναι η χώρα να έχει γεμίσει απατεώνες. Και η πολιτική της με πολιτικούς απατεώνες, εθνέμπορους, χριστέμπορους ή και συνδυασμό όλων αυτών.

Όπως και να ’χει βέβαια, ο Τσίπρας, γεννημένος το ελπιδοφόρο μεταπολιτευτικό έτος 1974, ως πολιτικός, ανήκει ασφαλώς στον 19ο αιώνα. Τάζει αδιστάκτως στους πάντες τα πάντα, κοιτώντας τους μάλιστα χωρίς ντροπή στα μάτια. Σαν να καμαρώνει! Μέρος του πληθυσμού αυτό το θεωρεί «προτέρημα» ‒αφού έτσι μπορεί να «τη φέρει» στον αντίπαλο– και όχι θράσος. Συνεργάζεται με όποιον τυχοδιώκτη βρεθεί στον δρόμο του. Η βεντάλια του καλύπτει από φιλοβασιλικούς ακροδεξιούς μέχρι άρρωστα ιδεοληπτικούς αριστερούς. Σ’ αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι ο Σύριζα, ως ένα κόμμα του 5%, δεν είχε στελέχη ούτε καν για τη συγκρότηση ενός αξιοπρεπούς υπουργικού συμβουλίου. Εξ ού και το πλήθος των γραφικών υπουργών. Φανταστείτε λοιπόν τι έγινε στα παρακάτω κλιμάκια. Έτσι μάζεψε γύρω του κάθε καρυδιάς καρύδι. Η γύμνια του σε στελέχη φάνηκε και κατά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν έβρισκε άτομα που θα δέχονταν να «εκτεθούν» μαζί του. Το ευρωψηφοδέλτιό του δεν ήταν βέβαια καλύτερο. Δείγμα ότι οι ρίζες του κόμματος Σύριζα στην ελληνική κοινωνία είναι ρηχές. Στις ίδιες εκλογές παρατηρήθηκε το παγκοσμίως πρωτότυπο φαινόμενο ήδη υποψήφιοι δήμαρχοι να αρνούνται τη στήριξη του Σύριζα, σαν κάτι το εναγές.
Ο εθισμός του Αρχηγού στο ψέμα είναι χρόνιος και ανίατος. Πλέον αδυνατεί να ξεχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια. Δεν στερείται σημασίας ότι βολονταριστικά πίστεψε τις χαλκευμένες «δημοσκοπήσεις» που ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του προόριζε για «σανό» προς τα φίλια έντυπα και μέσα! Σαν να λέμε, οι άνθρωποι που πίστεψαν στα ψέματά τους. Ακόμη και «καλημέρα» να σου πει, το πιθανότερο είναι να σου λέει ψέματα. Και βέβαια κάθε ψέμα για να δικαιολογηθεί χρειάζεται άλλα δέκα. Που συνήθως αποτελούνται από ανοησίες. Ήδη όμως φτάσαμε στο σημείο όπου «τα ψέματα τελείωσαν». Ο Αρχηγός έχει καταστεί πλήρως αναξιόπιστος. Κανείς δεν τον πιστεύει ό,τι και να πει. Σαν εκείνον τον αρχαίο που συνάντησε έναν γνωστό του και έκπληκτος τον ρωτάει: ‒ Μα, ζεις; ‒ Όπως βλέπεις ζω, γιατί απορείς; ‒ Διότι εκείνος που μου είπε ότι πέθανες είναι πιο αξιόπιστος από σένα. Όσο κι αν διαβεβαιώνει ότι είναι πολιτικά ζωντανός, κανείς δεν τον πιστεύει. Ήδη όλοι μαζί καλούνται να λογοδοτήσουν σ’ αυτούς που εξαπάτησαν. Ας θυμηθούμε το τραγικό θέατρο μπροστά στις κάμερες για να κρύψουν τους νεκρούς στο Μάτι. Φυσικά αν ζούσαμε σε κάποιο καθεστώς από εκείνα που αυτοί οραματίζονται ποτέ δεν θα μαθαίναμε για νεκρούς. Σ’ αυτά τα καθεστώτα πρέπει να μεταδίδεται μόνο «ό,τι συμφέρει το λαό».

Κάποτε ο περί ού ο λόγος πολιτευτής βάφτισε την σανο-απάτη που πουλούσε στο λαό «αυταπάτη» (του). Άλλο ένα ψέμα. Αναφερόμαστε στην περίοδο που ευρισκόμενος μεταξύ έπαρσης και πανικού εκβίαζε την Ευρώπη με Grexit. Απειλούσε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε με έξοδο, όταν αυτοί μας δίνανε λεφτά για να φύγουμε. Τέτοια οξυδέρκεια…

6. Ένας δεύτερος Ανδρέας; Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου ναι, ήταν όντως λαϊκιστής· αλλά και χαρισματικός, με τη βεμπεριανή έννοια. Είχε σπουδαία προσόντα, ατομική συγκρότηση και μόρφωση. Αυτό που λέμε προσωπικότητα. Προσόντα τα οποία όμως εν πολλοίς χρησιμοποίησε επί κακώ. Ο Στέφανος Μάνος έχει αποκαλύψει σε άρθρο του στην Καθημερινή της 3.3.2018 ότι ο Γ. Ράλλης στις αρχές του 1981 είχε εμπεδώσει την άποψη ότι ο επελαύνων Αντρέας δεν πολεμιέται. Γιατί όμως; Γιατί «δεν ντρέπεται». Ο Τσίπρας λοιπόν, που ασφαλώς δεν ντρέπεται για τίποτε, φανταζόμενος τον εαυτό του δεύτερο Ανδρέα «ξεσηκώνει» ιδέες, ρητά, κινήσεις του. Ακόμη και τη …φωνή του προσπαθεί να μιμηθεί, σαν καραγκιοζοπαίχτης. Ως μια ακόμη ένδειξη ελλιπούς ιδίας προσωπικότητος. Βεβαίως η Ιστορία έχει αρχίζει να ζητάει ευθύνες από τον Ανδρέα. Που αδίκησε τον εαυτό του, ζημιώνοντας σοβαρά και τη χώρα. Από τον Τσίπρα όμως τι ευθύνες μπορεί να ζητήσει κανείς; Είναι σαν να ζητάει κανείς βάθος από τη ρηχότητα και παιδεία από τα κούτσουρα.

7. Ειδήσεις και προπαγάνδα. Στις δημοκρατίες η είδηση είναι σεβαστή, αλλά τα σχόλια ελεύθερα. Αντίθετα, στα καθεστώτα που αποτελούν το πρότυπο των Τσιπροσυριζαίων είδηση είναι η εκάστοτε προπαγάνδα. Που πολλές φορές φτάνει σε επίπεδα χυδαιότητας. Όπως π.χ. το φαινόμενο της λάσπης στον ανεμιστήρα κατά των μη αρεστών στην εξουσία τους, καταξιωμένων ανωτάτων δικαστικών μη εξαιρουμένων. Ο υπουργικός Ρασπούτιν το έχει διατυπώσει επιγραμματικά στους εισαγγελείς: «Ασκείστε ποινικές διώξεις, ακόμη κι αν τελικά οι στοχοποιημένοι αθωωθούν». Η δικαστική εξουσία στην υπηρεσία της κυβερνητικής τους προπαγάνδας. Φυσικά αν μιλούσε κανείς στον Τσίπρα για διάκριση των εξουσιών και για κάποιον Μοντεσκιέ θα έχανε τα λόγια του. Ο Αδόλφος Χίτλερ έλεγε πως η προπαγάνδα πρέπει να είναι όσο πιο χαμηλού επιπέδου γίνεται ‒ έτσι ώστε να «πιάνει» κατά το δυνατόν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και πράγματι στα δίσεκτα χρόνια των Σύριζα η προπαγάνδα έλαβε συχνά ολοκληρωτικές μορφές. Που εύλογα μας έκανε να αναρωτιόμαστε τι άλλο άραγε θα έκαναν αν ήταν καθεστώς. Θα είχε ενδιαφέρον η ανάθεση ενός διδακτορικού σε κάποια σχολή ΜΜΕ με θέμα «Είδηση και προπαγάνδα στα χρόνια του Σύριζα». Βεβαίως η ανάγνωση, έστω και σε επίπεδο εξωφύλλων (που εσκεμμένα λειτουργούν ως αφίσες) εντύπων όπως Η Εφημερίδα των Συντακτών [του Σύριζα], Η Αυγή, η Νέα Σελίδα ή το Documento, προσφέρουν αρκετή και διδακτική ύλη για το πώς εννοεί ο Σύριζα τον Τύπο και τον προορισμό του. Η στάση τους απέναντι σε μεγάλα media που δεν έδειξαν «κατανόηση» στα κατά καιρούς τυχοδιωκτικά τους εγχειρήματα δείχνει τι αντιμετώπιση θα είχαν αυτά τα μέσα αν ‒ό μη γένοιτο!‒ ο Σύριζα εύρισκε τρόπο να καταργήσει τις εκλογές και μεταβαλλόταν σε καθεστώς, σαν εκείνα που ηγετικά του στελέχη θαυμάζουν, οραματίζονται και ‒όποτε το μπορούν‒ μιμούνται. Προπολεμικά τα κομμουνιστικά κόμματα πρέσβευαν ότι μπαίνουν στην (αστική) Βουλή για να την διαλύσουν. Ευτυχώς όμως ο Αρχηγός, ευρισκόμενος πολιτικά ακόμη στον 19ο αιώνα, δεν έχει εισέλθει στον Μεσοπόλεμο. Οπότε δεν κινδυνεύουμε από κάτι τέτοιο. Και ναι μεν το Κοινοβούλιο δεν μπορούν να το κλείσουν (διά παντός), αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να το εξευτελίσουν. Δείτε τι (και πώς) «περνάνε» τις τελευταίες μέρες πριν κλείσει η Βουλή λόγω των εκλογών της 7ης Ιουλίου. Η σημασία της απουσίας του αισθήματος ντροπής.

8. «Στον αγύριστο»! Όταν τον Δεκέμβριο του 1944 αποχώρησαν από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Ελλάδας οι υπουργοί οι προερχόμενοι από το ΕΑΜ, μια δεξιά εφημερίδα κυκλοφόρησε με τον πρωτοσέλιδο τίτλο: «ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ!». Εμείς δεν ευχόμαστε κάτι παρόμοιο στους πρωταγωνιστές του πρόσφατου εθνικού μας δράματος. Αντίθετα, τους ευχόμαστε μακροημέρευση, περισυλλογή και μετάνοια. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για τη συγκεκριμένη «παράταξη». Διότι όσο κι αν θα θέλαμε να ξεχάσουμε, οι πληγές στο σώμα της χώρας και του έθνους θα μείνουν στίγματα εσαεί. Το συριζαίο άγος δεν θα μπορέσουν να το εξαλείψουν ούτε εκατό Επιμενίδειοι καθαρμοί. Ένας αιώνας θα χρειαστεί για να αποκατασταθούν οι πληγές που άφησαν στη χώρα οι χειρισμοί των διαταραγμένων φωστήρων του Σύριζα. Είναι πραγματικά κρίμα μια «αριστερή» τετραετία να την πληρώνουμε τόσο οδυνηρά. Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Και τούτοι εδώ υπήρξαν αναμφιβόλως παγκάκιστοι. Το μέγιστον μάθημα είναι ότι οι δημοκρατίες δεν μπορούν να κυβερνηθούν από ανθρώπους που δεν πιστεύουν αληθινά στη δημοκρατία. Επίσης, ότι με αυτούς διασύρθηκε ανήκεστα η έννοια της Αριστεράς. Που κάποτε φάνταζε για προοδευτική και με ηθικά πλεονεκτήματα. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τον «αγύριστο» του ’44, η χώρα καλείται να επουλώσει για μια ακόμη φορά τις πληγές της.

Ας κλείσουμε θυμίζοντας πως ο Αλ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός δεν είπε ποτέ, ούτε για τα μάτια, το τετριμμένο ότι θα είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Αν και τέτοιος ορκίστηκε πως θα είναι. Η ιδεολογία του(ς) ήταν ο διχασμός του λαού. Η τελευταία τυχοδιωκτική φιλοδοξία τους είναι να παραδώσουν τη χώρα στην επόμενη κυβέρνηση όσο πιο καθημαγμένη γίνεται. Η δόξα που ζηλεύουν είναι η δόξα των Ηρόστρατων.

[Athens Review of Books]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.