αγριμολογος

–42.

Σχόλιο εκ βαθέων, για τα αίσχη του «δημοκρατικού» φοιτητικού συνδικαλισμού και των περίφημων «συνελεύσεων»

Ξύλο-Προπηλακισμοί-Φασαρία. Με 99% βεβαιότητα όταν πέσει η πρώτη γροθιά και δεις το πρώτο αίμα να φεύγει από δόντια και να σκάει στον πίνακα, πας προς την έξοδο και αφήνεις τα κομματόσκυλα να κοπανιούνται μόνα τους.

Όσον αφορά τις φοιτητικές συνελεύσεις μερικά πράγματα, για το τι γινόταν και τι γίνεται. Έζησα από κοντά τις πολύ θερμές και ενίοτε εκτός ορίων συνελεύσεις την περίοδο του Αρσένη. Μετά ως μεταπτυχιακός, ερευνητής και υ.δ στις συνελεύσεις έμπαινα μόνο ως παρατηρητής βέβαια ή μπορούσα να ψιλοπαρακολουθώ απέξω.

Δυστυχώς απο το 95 -και φαντάζομαι από πολύ πιο πριν- τα πράγματα, οι συμπεριφορές, οι «παρατάξεις» και οι ατάκες τους είναι τόσο ίδιες που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν δεν υπάρχουν καμία 100ρια αθάνατοι ινστρούχτορες σα συμβούλιο βαμπίρ από πίσω που τους ελέγχουν όλους αυτούς -και όταν λέω όλους, εννοώ όλων των κομματικών και όχι ιδεολογικών αποχρώσεων-. Τέλος πάντων ήδη μακρυγορώ και δεν έχω πει ακόμα αυτά που θέλω..

Υπάρχουν αρκετές τακτικές για να «κερδίσεις» μια συνέλευση, υπάρχουν και αρκετές τακτικές για να κάνεις τελικά ο,τι θες εσύ, άσχετα με το τι ψηφίζει η συνέλευση. Προσφιλέστατη τακτική πολλών παρατάξεων, κυρίως της μονίμως επαναστατημένης πτέρυγας, είναι η μεγάλη καθυστέρηση. Ξεκινάμε τη συνέλευση στις 12 το μεσημέρι, τραβάμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει με ατέλειωτους βερμπαλισμούς, συνδικαλοκατηχήσεις, δικολαβίστικες εγκλήσεις-αντεγκλήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις άσχετες με το φλέγον ζήτημα της κατάληψης -πχ. θυμάμαι 2ωρη κατήχηση για τις βιολογικές φυτείες καφέ στην επαρχία Χ του Μεξικού- και κατά τις 7 το απόγευμα ο κόσμος έχει ψιλοσπάσει και έχουν μείνει συνήθως μονο οι «οπαδοί». Εκεί τα πράγματα είναι πιο διαχειρίσιμα και ίσως μας κάτσει η κατάληψη.

Άλλη τακτική είναι το καβάτζωμα των πρωτοετών. Με διάφορους τρόπους. Οι πρωτοετείς που έχουν συνηθίσει τις καταλήψεις στο σχολείο, οι οποίες δεν έχουν καμία συνέπεια, έρχονται τίγκα στη χαρά που θα χάσουν μάθημα, οπότε με ένα σχετικό παραμυθάκι πείθονται πιο εύκολα. Μετά κοπανάνε τα κεφάλια τους στις διπλοτριπλές εξεταστικές αλλά τότε είνια αργά.

Περνάμε στα επικίνδυνα τώρα.
Ξύλο-Προπηλακισμοί-Φασαρία. Με 99% βεβαιότητα όταν πέσει η πρώτη γροθιά και δεις το πρώτο αίμα να φεύγει από δόντια και να σκάει στον πίνακα, πας προς την έξοδο και αφήνεις τα κομματόσκυλα να κοπανιούνται μόνα τους. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος και πιο σύντομος (έχουμε και την τακτική της καθυστέρησης που αναφέρθηκε παραπάνω) για να φύγει κόσμος που δε θες να ψηφίσει. Και μερικές φορές να έρθει κόσμος που ΘΕΣ να ψηφίσει. Ναι, ΑΣΧΕΤΟΣ κόσμος με τη σχολή και τους φοιτητές της. Το αν μπορέσεις να τους βρεις, να ζητήσεις να φύγουν κλπ είναι άλλο ζήτημα. Δεν πιάνει πάντα, ειδικά όταν απέναντί σου έχεις έναν συρφετό σταυροφόρων που ήδη έχουν ρίξει τις πρώτες κατραπακιές και ψάχνουν αιρετικούς να κάψουν. Στο συγκεκριμένο γεγονός που έχω ως παράδειγμα στο μυαλό μου από τη σχολή μου π.χ πρώτα ένα μέλος παράταξης Χ σηκώθηκε και χτύπησε *πραγματικά* στο άσχετο έναν ομιλητή της ΠΑΣΠ, έγινε η αναμπουμπούλα, έφυγε το 80% του κόσμου απο το αμφιθέατρο και ξαφνικά βρέθηκαν καμια 30ρια «από μεγάλα έτη» που κανείς δεν είχε ξαναδεί, να ψηφίσουν για κατάληψη. (Τελικά δεν τους πέρασε..)

Ένα από τα τελευταία καταφύγια βέβαια είναι το στεγνό γράψιμο σε παλαιά υποδηματα του αποτελέσματος της ψηφοφορίας και η κατάληψη, άσχετα τι ψηφίστηκε. Υπάρχουν σε πλείστες σχολές παραδείγματα ψηφοφοριών για λήξη κατάληψης με >50 μην πω και 100 ψηφους διαφορά, που αγνοήθηκαν παντελώς και η κατάληψη συνεχίστηκε. Και ξέρετε γιατί; γιατί άντε βγαλτους έξω άμα έχεις κότσια. Για αυτό.

Τώρα θα μου πεις, τι κάνατε εσείς ρε φιλαράκι; Και θα σου απαντήσω ανερυθρίαστα, «τίποτα». Ψηφίζαμε κατά συνείδηση. Όταν γινόταν φασαρία, φυγαδεύαμε τις κοπέλες και μέναμε μπας και σώσουμε τίποτα. Και σώσαμε μερικές φορές την κατάσταση -και ξεκαθαρίζω για να μη μείνει αμφιβολία- πάντα στο πνεύμα της σωστής δημοκρατικής διαδικασίας την οποία σεβόμασταν αρκετός κόσμος. Δεν θα χα πρόβλημα να κάνουμε κατάληψη 2 χρόνια αν το υποστήριζε μια πλειοψηφία. Δεν μπορούσα να δεχτώ κατάληψη μισής ώρας αν την οργάνωναν 4 άτομα με 10000 «φίλους» τους εκτός σχολής. Η πανεπιστημιακή κοινότητα ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να προστατέψει το πανεπιστήμιο από τέτοιους ανθρώπους. Έχει αποδειχτεί δεκαετίες τώρα. Ντρέπομαι που το λέω ως ενεργό μέλος της, αλλά ΔΕ ΜΠΟΡΩ να τους αντισταθώ. Ούτε όταν με πετάνε έξω από το γραφείο μου όπου δουλεύω χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Έχω πεταχτεί στα-όρια-του-βιαίως έξω από 20χρονους στρατάρχες. Έχω απειληθεί, μου χουν κλέψει εννοείται το pc και τους σκληρούς με το backup κατά τη διάρκεια κατάληψης και «πάρτι» και μετά κάναν τους χαζούς ότι αυτοί δεν έκαναν τίποτα κλπ.. πολλή βρώμα, πολλή δυσωδία.

Και η κατακλείδα είναι ότι στα 19 χρόνια που χω μέσα-έξω στο πανεπιστήμιο, αυτοί που πλήττουν περισσότερο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι οι ίδιοι που κόπτονται για αυτή. (να είχε έρθει κανείς από τους γνωστούς μου επαναστάτες να κάνει έρευνα μετά την αποφοίτηση και τι στον κοσμο.. Όλοι στο ιδιωτικό φροντιστήριο είναι.. α ναι, ένας μεγαλοαναρχικός μας είναι και χρηματιστής στο Λονδίνο. μεγάλα γέλια)

Το πρόβλημα του φοιτητικού συνδικαλισμού είναι πολυσύνθετο και δεν έχω το κατάλληλο κοινωνιολογικό επιστημονικό υπόβαθρο για να το αναλύσω.
Οι γνωστοί «συστημικοί» δαπιτο/πασπιτες κλπ είναι μια κατηγορία μόνοι τους, αλλά σπάνια είναι βίαιοι. Ναι έχουν εμπλακεί σε διάφορες καταστάσεις, έχουν έρθει και μερικοί μπραβοειδείς γορίλες κατά καιρούς σε εκλογές κλπ, αλλά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν τους είδα ποτέ ως επικίνδυνους να με πλακώσουν στο ξύλο αν διαφωνήσω. Το παράσημο του «φλώρου» δεν το έχουν άδικα.
Έχουν τις φωλιές τους λερωμένες με άλλους τρόπους, εξίσου χυδαίους με τους «άλλους». (Βέβαια μη νομίσει κανείς ότι οι «της επανάστασης» δεν περνάνε μαθήματα στη ζούλα όπως οι δαπιτες και οι πασπίτες γιατί θα πέσει από πολλά σύννεφα. )

Το ξαναλέω για εμπέδωση: Μαθήματα από συμφωνίες με καθηγητές , ναι φιλικές συμφωνίες, δεν περνάνε στη ζούλα μόνο οι δαπιτοπασπίτες. (bonus, μερικοί περνάνε μαθήματα μετά από απειλές γιατί κανείς καθηγητής δε θα διακινδυνεύσει κάψιμο αυτοκινήτου ή ξυλοφόρτωμα, ενώ μπορεί απλά να βάλει ένα ρημαδο-πέντε στον αγωνισταρά που τον απειλεί με την παρέα του).

Πάμε παρακάτω.
Εξίσου ακίνδυνοι όσον αφορά τη βία προς πάσα κατεύθυνση ήταν -τουλάχιστον όταν ήμουν προπτυχιακός- οι εκπρόσωποι της ΠΚΣ (ΚΚΕ δηλαδή).

Τα παιδιά είχαν την ιδεολογία τους, μπορεί μερικοί να ήταν υπέρ του δέοντος πιστοί και δογματικοί, αλλά απέφευγαν εντός σχολών να δημιουργούν μπάχαλα.

Είτε είχαν πλειοψηφικό ρεύμα σε μια σχολή (όπως π.χ στο φυσικό του ΑΠΘ, γνωστή σχολή με ισχυρότατη εκπροσώπηση ΠΚΣ) είτε όχι.

ΚΝΑΤ κλπ, μόνο σε μεγάλες συγκεντρώσεις και εκτός πανεπιστημίου κυρίως. Εντός, θα λεγα ότι ήταν πολύ ήσυχοι, εκτός αν μετά από τόσα χρόνια μου διαφεύγει κάτι που θα πρεπε να θυμάμαι. (Κάτι μου τσιγκλάει τη μνήμη για ένα γομαροειδές στο βιολογικό, αλλά δε θυμάμαι αρκετά για να πω κάτι συγκεκριμένο).

Στο ΑΠΘ λοιπον, το πρόβλημα το δημιουργούσε η τοτε εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Που -συγχωρείστε μου την έκφραση- ανάθεμά με και αν ήξερε κανείς σε πόσα παρακλάδια ήταν χωρισμένη. (Enter Χάρι Κλυν ατακες με μλ-κκε, μου-κκε-λου, λου-κκε-μου κλπ). Κύριο ρευμα τους τα παιδια του ΝΑΡ, των ΕΑΑΚ δηλαδή.(Ελπιζω να μην κανω λαθος στη συσχετιση). Απο κει και περα ειχαμε την ΟΚΔΕ (Οργανωση Κομμουνιστών Διεθνιστων Ελλάδος), κάτι ΣΕΚ, και ενα εκατομμυριο αλλα αρκτικόλεξα που κανεις δεν τα θυμαται πια. Στο σωρό βάλτε και τους αναρχίζοντες/αναρχικους. Με τα περίφημα στέκια τους.

Όπου στέκι εντός πανεπιστημίου=Πάμε και καταλαμβάνουμε με το στανιό και εσαεί ένα χώρο στο πανεπιστήμιο και τον βαφτίζουμε δικό μας. Η είσοδος επιτρέπεται στους φοιτητές μεν (αλλά εντάξει, να μαστε σοβαροί, μόνο οι «δικοί» μας και οι υποψήφιοι δικοί μας μπαίνουν χωρίς κίνδυνο). Επισης με κάποιο τρόπο έχουμε και κλειδιά από διάφορες αίθουσες και εργαστήρια εντός κτιρίων (βλέπε «Στέκι Βιολογικού ΑΠΘ») από τις οποίες ως δια μαγείας και εντελώς τυχαία που και που λείπαν και τίποτα όργανα, κανα pc, κανας προβολέας, τέτοια (βλεπε και στέκι φιλοσοφικης ΕΚΠΑ). Τα «στεκια» λοιπόν είναι αίθουσες οι οποιες ειναι του πανεπιστημίου, αλλά κάποιοι -φυσικά όχι μονο φοιτητές αλλά και εξωτερικοί παράγοντες- τις οικειοποιούνται με τη γελοία δικαιολογία οτι τις «ανοίγουν» στο λαό. Στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν κλειστές λέσχες για τα μέλη του πολιτκού τους κύκλου. Ας μην κοροϊδευόμαστε και κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλα, ΔΕΝ είναι για ΌΛΟ το λαό αυτά, είναι για το ΔΙΚΟ τους το λαό.

Τα παλικάρια αυτά λοιπόν είναι οι λεγόμενοι επαγγελματίες επαναστάτες. Δεν είχαμε δει σχεδόν ποτε κανέναν τους σε αμφιθέατρο.

Μαλιστα ανέκδοτο της σχολής μας ήταν η… αρχηγός τους η οποια εβγαζε πυρινους λόγους επι Αρσένη ότι οι γονείς της δεν ειχαν λεφτα να τη σπουδαζουν και επρεπε να παρει πτυχιο σύντομα και οχι να της εντατικοποιουν τις σπουδες κλπ. Και τότε σηκωθηκε συμφοιτητης μας και της  υπενθύμισε οτι είμαστε στο 1997, εκείνη είχε περάσει το 1987 και μάλλον δεν έφταιγε ο Αρσενης που δεν έπαιρνε πτυχιο. (Φυσικά ο συμφοιτητής μας κινδύνεψε για λίγο αλλά ήταν τόσο «μάγκας» στο παρουσιαστικό και στον αέρα που δεν του κόλλησε κανεις) (και δεν εννοώ ότι ήταν ντουβάρι γυμναστηρίου. Ήταν 1.70 ανθρωπος, 30 κιλα μαζι με τα γυαλια.)

Μπορεί να μην πατούσαν στο αμφιθέατρο (εκτός από όταν ήταν να διακόψουν μάθημα για κάποιο λόγο) αλλά ήταν πολύ ενεργοί «στην πάλη».

Παντα πάλευαν. Πάντα με λάθος τρόπο. ΤΟΝ τρόπο του σταυροφόρου. Ή του Γιωργάκη του Μπους. «Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας, οπότε στην πυρά».
Και όταν το καναν με απλά βρισίδια ήταν καλά. Και αστείο μπορώ να πω. Καμιά φορά όμως ερχόντουσαν οι φίλοι τους με τα κράνη, έτσι για να επιβάλλουν την τάξη στους άπιστους. Ωραίες εποχές.

Κάπως έτσι είναι και τώρα, μη νομίζετε. Κανείς πιο φανατικός από τους πιστούς. Και έτσι πραγματικά λειτουργούν ακομα. Τους βλέπω και στο ΕΜΠ. Ίδια συμπεριφορά. Σταυροφορία. Χωρίς διάλογο. Ποτέ διάλογο. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να διαφωνείς, αλλιώς είσαι φασίστας, πουλημένος κλπ και προφανώς σου αξίζει η τιμωρία (που θα σου ρθει σε λίγο). Αυτά από αυτούς που κόπτονται για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Αρκεί να είναι οι δικές τους.

Α και όταν εννοούμε ελεύθερη διακίνηση ιδεών, δεν εννοούμε τις επιστημονικές εργασίες. Εννοούμε το «πολιτικό γίγνεσθαι» παναθεμα τους.

Αν πεις ότι κάνεις επιστημονική εργασία σου αρχίζουν τα «κουβάλα τον προτζέκτορα να σε κανουν λεκτορα», «να ψοφησετε καριερίστες» και τα γνωστά.

Φυσικά εμείς όσο μπορούμε τους αποφεύγουμε. Στις καταλήψεις μπαίνουμε στα γραφεία μας κρυφά και κλειδωνόμαστε να γράψουμε το διδακτορικό μας. (γιατί αλλιώς ναι, ΘΑ ΜΑΣ ΔΕΙΡΟΥΝ , όσο πιο καθαρα να το πω. ). Ναι ειμαστε μεγάλοι άνθρωποι που πηδάμε κάγκελα και μπαίνουμε από παράθυρα για να μη μας πλακώσουν στο ξύλο 20χρονοι. Τους οποίους δεν εμποδίζουμε στο θεάρεστο έργο τους με αυτή μας την πράξη, σημειωτέον αυτό ε..

Μπαίνουμε από παράθυρα για να κάνουμε έρευνα και μας εμποδίζουν αυτοί που υπερασπίζονται με «αγώνες» την ίδια της την υπόσταση. Ειρωνεία ε;

Κακεντρεχείς εις θα μπορούσε να πει «ποιος χέστηκε για την έρευνά σου ρε ασήμαντε» και θα χε δίκιο.

Ένας μόνο  αρκεί να «χέστηκε» για την έρευνά μου και αυτός είμαι έστω εγώ. Και αυτό αρκεί για να έχω το ρημάδι το δικαίωμα μέσα στο πανεπιστήμιο που του χω αφιερώσει 20 χρόνια από τη ρημάδα τη ζωή μου μέχρι τώρα -και σκοπεύω να του αφιερώσω και τα υπόλοιπα- να μπορώ να κάνω τη μούρλα μου ανεμπόδιστος.

Και σεις με εμποδίζετε κύριοι ενώ εγώ δε σας εμπόδισα ποτέ. Και σεις σηκώνετε χέρι επάνω μου, εσείς μου καίτε το γραφείο, μου κλέβετε ολόκληρο εργαστήριο και μου ουριάζετε με κατακόκκινα πρόσωπα και φλέβες να πετάμε ότι «δε νοιάζομαι για το δημόσιο πανεπιστήμιο».

Η μοναδική σας προσφορά στο πανεπιστήμιο είναι οι αφίσες και οι καταλήψεις. Και αυτό δεν αρκεί. Δεν αγαπάτε το πανεπιστήμιο. Να το οικειοποιηθείτε θέλετε. Τι θα το κάνετε μετά, ιδέα δεν έχω. Ούτε την έρευνα και τη διακίνηση ιδεών αγαπάτε, μη γελιόμαστε. Αν τις αγαπούσατε, θα λιώνατε δίπλα μας στο εργαστήριο μέχρι τις 11 το βράδυ παραμονή πρωτοχρονιάς. (αξέχαστο 2011 και 2012. 20 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα φύγαμε, κάναμε πρωτοχρονια στο παρα πεντε). Θα λιώνατε και Σάββατο και Κυριακή και Πάσχα ακόμα. (δε λιώσατε, ξέρω, εκεί ήμουν. Λείπατε).

*

ΥΓ: ούτε οι Φορτσάκηδες είναι λύση, δυστυχώς.

*
[Α’ δημοσίευση]

*

Διαβάστε όλα [τα όνειρα καπνός]

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.