Για το Πανεπιστήμιο_1
06/02/2021 § 1 σχόλιο
Ζητήματα ακαδημαϊκής ελευθερίας
«Περίμενα να μαζευτούν αρκετά από τα κάποτε παιδιά που δίδασκα και να με προκαλέσουν με αφορμή το έρμο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ήρθαν μηνύματα με απορίες, ερωτήματα, ειρωνείες και γενναίες αμφισβητήσεις.»
Γράφει ο ©Δημήτρης Δημηρούλης* ―fck >>>
Πράγματι στα 30 χρόνια που εργάστηκα στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπήρξα αντίθετος με το φαινόμενο που λέγεται καταχρηστικά «πολιτική» στην ανώτατη εκπαίδευση, δηλαδή με τη βία, την απειλή, την κλοπή, τον βανδαλισμό, τη νηπιώδη σκέψη, την τρομοκρατούσα άποψη και την αφιονισμένη τυφλότητα.
Το πεδίο περιλαμβάνει: διδακτικό προσωπικό, φοιτητές, διοικητικό και άλλο προσωπικό και διάφορους εξωγενείς παράγοντες με κυμαινόμενα ποσοστά ευθύνης. Πρωτίστως περιλαμβάνει πρυτανικές αρχές και συγκλήτους ως αρμόδια όργανα. Όλα καταλήγουν τελικά στην πολιτεία η οποία επιτηδείως αδρανεί ή παρεμβαίνει συνήθως περιστασιακά και σπασμωδικά.
Και φτάνουμε στο προκείμενο: αστυνομία υπό μορφή security ή… Αν απορρίψουμε το πρώτο, μας μένει το «ή» για να απαντήσουμε στο κάτωθι κουίζ:
1. Πρόβλημα δεν υπάρχει, το δημιουργούν εκ του μηδενός τα φασιστοειδή και οι ακραίοι συντηρητικοί για να καταλύσουν την αυτονομία του πανεπιστημίου και να καταστείλουν το ένδοξο φοιτητικό κίνημα.
2. Πρόβλημα υπάρχει αλλά δεν χρειάζονται να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα. Το πανεπιστήμιο μπορεί να ρυθμίσει τα του οίκου του. Η παρέμβαση της πολιτείας είναι απαράδεκτη και αυταρχική.
3. Πρόβλημα υπάρχει, είναι χρόνιο, συνιστά ελληνική ιδιαιτερότητα και πρέπει η ελληνική κοινωνία, μέσω των αρμοδίων αρχών και θεσμικών οργάνων της, να το αντιμετωπίσει.
Αν η απάντηση είναι θετική στο (1) ή στο (2) φοβάμαι ότι η δική μου πραγματικότητα δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα. Αν η απάντηση είναι θετική στο (3), όπως συμβαίνει με τους περισσότερους συνομιλητές μου, συνεχίζω:
Δεν αρκεί να διαφωνεί κανείς με την κυβερνητική άποψη, πρέπει αυτονοήτως να προτείνει με ποιον τρόπο θεωρεί ότι θα λυθεί το πρόβλημα. Έχοντας ζήσει την πραγματικότητα εντός και όχι εκτός, θεωρώ ότι, οι εκ του ασφαλούς οιμωγές περί δημοκρατίας, ελευθερίας και ασυλίας, καταλήγουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: να μην αλλάξει τίποτα και το αίσχος να συνεχιστεί.
Τουτέστιν: αν όχι αστυνομία, δεχόμαστε ιδιωτικό security, κάμερες, κάρτες εισόδου, έλεγχο «επισκεπτών», κάλεσμα της αστυνομίας σε επείγουσες περιπτώσεις, και άλλα μέτρα που είναι αναγκαία; Έχουμε κάτι άλλο πιο αποδοτικό να προτείνουμε;
Αν όχι, πώς περιμένουμε να αντιμετωπιστεί η ανομία και η παρανομία που δεν αντιμετωπίζονται εδώ και σαράντα χρόνια;
Αυτά για την ώρα και κρατώ πολλά για τους δύσπιστους. Την κατάλληλη στιγμή…
*
Αύριο το 2ο μέρος > > >
[*) Ο Δημήτρης Δημηρούλης γεννήθηκε το 1952 στην Αγιά Λαρίσης. Είναι καθηγητής ιστορίας και θεωρίας της λογοτεχνίας στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει γράψει εκτενώς για ζητήματα της ελληνικής λογοτεχνίας και κριτικής. Ένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το βιβλίο του «Ο φοβερός παφλασμός», κριτικό αφήγημα για τα «Τρία κρυφά ποιήματα» του Γ. Σεφέρη (εκδ. Πλέθρον). Η πολύχρονη ενασχόλησή του με τον Σολωμό κατέληξε στη δημοσίευση μιας μελέτης το 2003 («Φάκελος «Διονύσιος Σολωμός»: η ανατομία ενός εθνικού θρίλερ» και στην έκδοση το 2007 (με εκτενή εισαγωγή και αναλυτικά σχόλια), του ποιητικού και πεζού σολωμικού έργου («Διονύσιος Σολωμός: έργα: ποιήματα και πεζά»).
Τα βιβλία του στο βιβλιονετ »»»
αγριμολογος 
[…] via agrimologos.com […]